هوش مصنوعی: اصلاً چرا باید در دل غم داشته باشیم وقتی به یاد وصال محبوب برمی‌خیزیم؟ چه امیدی به رفع تشنگی از سراب می‌تواند وجود داشته باشد؟

هوش مصنوعی: از آب، سبزه بیدار می‌شود و زندگی می‌گیرد. از عمق دل و با نوشیدن شراب، چه غمی می‌تواند برطرف شود؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که پای دراز نشود، آسمان نمی‌تواند زنگار از چشمه‌های زمان و ماه را پاک کند.

هوش مصنوعی: از درد و غم کعبه، سیاهی و تاریکی هرگز از بین نمی‌رود. حالا چطور می‌توان از دل غبار و افسردگی را زدود؟

هوش مصنوعی: من را با یک بوسه از آن لب‌های خوش‌رنگت نجات بده، تا اینکه غم روز حساب در دلم برداشته شود.

هوش مصنوعی: من به خاطر شبنم‌هایی که روی چمن نشسته‌اند حسادت می‌کنم، چرا که قبل از اینکه چمن پایمال شود، این شبنم‌ها بلند می‌شوند و از بین می‌روند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به خاطر عشق همچون کمان خم شود، از خاک تیره برمی‌خیزد و به نور هلال می‌رسد.

هوش مصنوعی: از آبی که شور است، عذاب تشنگی به شدت حس می‌شود. در اینجا می‌پرسد که این دل حریص به چه دلیل از محبت و خواسته‌های مادی فاصله می‌گیرد؟

هوش مصنوعی: تو را از اهل کمال به حساب می‌آورند زمانی که از قلبت احساس برتری و کمال برخیزد.

هوش مصنوعی: غبار روی چهره فرد سرکش و نافرمان، که به وسیله سیل ناکامی‌های او حاصل شده است، با یک قطره عرق ناشی از انفعال و بی‌حالی، می‌تواند به بالا برود و نمایان شود.

هوش مصنوعی: از بحث و جدل، غباری بر دلم نشسته است که فقط با سکوت و آرامش عارفان می‌توانم از آن رهایی یابم.

هوش مصنوعی: به شادی و خوشی روی نیاور که از غم و اندوه دور باشی، زیرا حتی آب زلال هم ممکن است گرد و غبار را به خود بگیرد.

هوش مصنوعی: از دشواری‌ها و مشکلات عبور کردم، غافل از این که حتی اگر گیاهان زیر پا بروند، دوباره رشد می‌کنند.

هوش مصنوعی: از میان صد هزار سخن‌سرای موجود در دنیا، فقط یک نفر مانند صائب، که حال و هوای خاصی دارد، پا به عرصه وجود می‌گذارد.