هوش مصنوعی: هر کسی که به زیبایی تو نگاه کند، اگر هم مانند ستاره‌ای درخشان باشد، باید مانند آفتابی تابناک بیدار شود و برآید.

هوش مصنوعی: چنین که چشمان تو به خواب عمیقی رفته است، جالب است که روز قیامت از خواب بیدار می‌شوی.

هوش مصنوعی: ای دل، از من دور شو و به حال خودت فکر کن، چون بوی سوختگی از کباب بلند شده است و حال من نیز به تنگ آمده.

هوش مصنوعی: تا زمانی که وجود من پابرجاست، نمی‌توان مانع و فاصله‌ای که بین من و او قرار دارد را از بین برد.

هوش مصنوعی: از نعمت عشق، چهره من پر از اشک شده است و اگر غباری روی آن بنشیند، مانند ابرهایی که باران می‌بارند، برخیزد و شروع به باریدن می‌کند.

هوش مصنوعی: مبارزه‌ای میان روشنی و تاریکی در درون ما شکل می‌گیرد، مگر این که نقاب از چهره‌ی ساقی برداشته شود.

هوش مصنوعی: این‌گونه که ستارهٔ اهل ادب و سخن خاموش و زمین‌گیر شده است، عجیب نیست که گرد و غباری از روی کتاب‌ها بلند شود.

هوش مصنوعی: اگر دستش به خاکی که شراب در آن است برسد، از خواب مرگ بیدار می‌شود و به خاطر بوی شراب به حرکت درمی‌آید.

هوش مصنوعی: آه که کاروان بهار، زمانی برای آرامش نگذارده و فرصت نداد تا نرگس از خواب بیدار شود.

هوش مصنوعی: وجود من به اندازه‌ای سنگین و دوده‌دار است که حتی زیبایی چهره‌ات هم نمی‌تواند آن را از بین ببرد و بازتابش را نشان دهد.

هوش مصنوعی: از آن خطی که بر روی چهره‌ات نقش بسته، به زودی آهی از دل آفتاب بلند خواهد شد.

هوش مصنوعی: صائب، می‌گوید: چگونه ممکن است که شادی و زیبایی از جهان بیرون بیاید، در حالی که مانند ابرهایی که از دریاهای سراب برمی‌خیزند، تنها ظاهر زیبایی دارند و در واقع چیزی واقعی نیستند؟