هوش مصنوعی: چه زیباست که او را در آغوش بگیرم و با عشق و محبت، دل خود را به او پیوند زنم و به زیبایی موهایش توجه کنم.

هوش مصنوعی: من چه کسی هستم که به وصال گل برسم و تنها در خاطرم بماند؟ برای من همین کافی است که دور باغبانش بچرخم.

هوش مصنوعی: من یک حسرت عمیق در قلب دارم که حتی از طوق پرنده‌ای به نام قمری هم تنگ‌تر است. نمی‌دانم چگونه می‌توانم معشوقه زیبایم را از این حسرت دور کنم و در آغوشش بگیرم.

هوش مصنوعی: اگر آن هلال ابرو که مانند ناز آسمانی است، به شدت و به نرمی توجه مرا جلب کرده است، من هم تلاش می‌کنم تا او را به سمت خود جذب کنم.

هوش مصنوعی: آیا زیبایی او حد و مرزی دارد که بتواند با حالت ابرویش بازی کند؟ وقتی خواستم عشقش را به من بچشاند، تلخی در گلویم حس کردم.

هوش مصنوعی: در آن مکان، مغزم همچون سرمه‌ای برای چشم‌های غزالان شده است و از میان امواج، روغن می‌ریزد و ریگ روانش را رنگین می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر دشمنی با قدرت به وجود بیاید، حتی کوه بیستون هم از شدت ضربه تیشه سرنگون می‌شود و من توانایی دارم که استخوان‌های او را به حالت نرمی شیر تبدیل کنم.

هوش مصنوعی: چطور می‌توان مقام زیبایی کلام صائب را مشخص کرد؟ در حالی که در میان بیکسی و کسادی است که کاروانش را از دست داده است.