هوش مصنوعی: با قدرت و خودبینی به خود مغرور شدی و به همین خاطر خودت را در حسی از خودآگاهی گم کردی. توجهی به آموخته‌ها و نصیحت‌های ما نکردی و در نهایت، خود را از دست دادی.

هوش مصنوعی: تو نمی‌دانی که نگاه بدی که به نیکوکاران می‌شود، آسیب‌زننده است، اما تو به کعبه‌ها نگاه کردی و خود را از دست دادی.

هوش مصنوعی: از تابش نور آینه، حجاب و شرم تو بر طرف شده است. حالا با زیبایی و لطافت خود مانند گلی که در باد می‌رقصد، به جلوه‌گری پرداخته‌ای.

هوش مصنوعی: ای ماه تردامن، سخن از پاکی دامن مگو، چون تو خود با مهری که داشتی، پشت خم کردی و به خود ساختی.

هوش مصنوعی: این شعر به نوعی از غم و اندوه اشاره دارد. شاعر از خداوند می‌پرسد که چه دشمنی یا خصومتی با زیبایی‌های خود دارد که باعث شده است آن زیبایی‌ها را از چشم اهل نظر دور کند. به نوعی این ابیات بیانگر احساس ناامیدی و فقدان است؛ احساس فقدان چیزی زیبا و ارزشمند که در دل‌ها جا داشته است.

هوش مصنوعی: بدون دلیل شکایت را شروع کردی و خودت را در میان عاشقان بدنام و رسوا به نمایش گذاشتی.