هوش مصنوعی: من لباس پشمی خود را بر آتش می‌گذارم تا پنهان بماند؛ اما تا کی می‌توانم درون این نمد، حقیقت خود را بپوشانم؟

هوش مصنوعی: کسی در این میدان می‌تواند ادعای مهارت کند که دشمنش را در فرصت مناسب نراند و کینه‌اش را فراموش کند.

هوش مصنوعی: در این دریا، یک حباب تصویری از هدف خود را می‌بیند که به واسطه کاسه زانویش، مانند آینه‌ای به خود نگریسته است.

هوش مصنوعی: من مانند کودکان، فقط یک روز در هفته آزادی می‌خواهم. با روز شنبه، روز فراغتم را تنظیم می‌کنم تا آن را به روز آدینه تبدیل کنم.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است به خاطر احساس رحمت، چشمان او به امیدی بیفتد؟ من در برابر دشمن، سینه‌ای بی‌کینه و بدون حس دشمنی نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: راز من در دامن ساحل جای نمی‌گیرد، بنابراین آن را مانند صدف به دریا می‌سپارم تا از آن نگهداری کند.

هوش مصنوعی: در جمع افراد با دل و معنا، کسی نمی‌تواند خود را برجسته کند. دوستی نیست که دشمن دیرینه‌اش را فراموش کند.