هوش مصنوعی: روز خوشی که معشوق خود را ببینم و از چهره‌اش نور و روشنی دل خود را بیافروزیم.

هوش مصنوعی: چرا از کسی که مرا خوشحال می‌کند تشکر کنم، وقتی می‌دانم که او خود را از بین بسیاری از گل‌ها جدا کرده است؟

هوش مصنوعی: من بار دیگر از ساحل دور افتاده، جواهر با ارزش و گرانبهایی را که در دلم داشتم به آغوش صدف می‌سپارم، زیرا در میان قحطی قدردانان، کسی نیست که ارزش این گوهر را بفهمد.

هوش مصنوعی: زمانی که صدای زنگ ساعت به پایان می‌رسد، به رغم اینکه در طول عمرم ندیدم بیدار باشم، تلاش می‌کنم تا سرنوشت خفته خود را بیدار کنم.

هوش مصنوعی: آب زندگی همچنان به جریان خود ادامه می‌دهد و هرگز سیر نمی‌شود. با نوشیدن شراب، دل غمگین و جگر سوخته‌ام را چگونه خوشحالی بخشم؟

هوش مصنوعی: صدف در فصل بارانی نیسان، به طور بی‌دلیل گوهر پنهانی را از خود خارج می‌کند، پس کریم از بخشش خود چیزی را پنهان نمی‌کند.

هوش مصنوعی: عشق او به هر کسی اجازه نمی‌دهد که به دامنش نزدیک شود. او فقط به افرادی خاص توجه می‌کند و آن‌ها را مورد نوازش قرار می‌دهد. دیگران از زیبایی و توجه او بی‌نصیب می‌مانند.

هوش مصنوعی: اگر چهره زیبای او را با دقت نگاه کنم، نمی‌توانم بگویم که او شایسته‌تری است. حتی اگر چشمانم را به نور خورشید بیفکنم.