هوش مصنوعی: چرا از چهره‌ی دلنواز خود چشم می‌پوشی؟ چرا نمی‌گذاری نور و روشنی‌ات در آینه نمایان شود؟

هوش مصنوعی: با غیرت باش و مانند مروارید، جیب صدف را شکاف بده. چرا در این دریای بی لنگر سیلی می‌خوری؟

هوش مصنوعی: آشکار است که در دل سنگ، لطافت و جانی وجود دارد که وقتی شوق و محبت به آن می‌ورزیم، خود را نشان می‌دهد. به همین دلیل، جای تعجب نیست که چرا دست به کار می‌شویم و مسائل پیچیده را بر هم انباشته می‌کنیم.

هوش مصنوعی: سینهٔ خود را با حسرت و اشتیاقی عمیق براق کن، چرا که با این حس، می‌توانی از نور ماه و ستاره‌ها درخواست کنی و به دست آوری.

هوش مصنوعی: ای تیغِ بدجنس، چرا به جان مردم می‌افتی و خون آنها را می‌ریزی، در حالی که خودت باید زنجیر و قید را از وجودت بگسلانی؟

هوش مصنوعی: جای پرواز و اوج‌گیری در میان دیوارهای قفس نیست. چرا در شرایط دشوار و محدودیت مانده‌ای؟

هوش مصنوعی: بر روی آتش شادی، ظرفی پر از دودی است که تو نمی‌توانی آن را تحمل کنی، چون مانند بوی خوش عود از این ظرف برخاسته نیستی.

هوش مصنوعی: می‌توانی به نور راهنمایی برای عالمان تبدیل شوی، اما چرا در زیر خاکستر نفس خود را پنهان می‌کنی؟

هوش مصنوعی: خورشید خوش‌بختی و موفقیت در کنار توست، اما تو با خواب و بی‌توجهی به آن، در آرامش هستی. چرا باید در خواب و بی‌دردی به سر ببری؟

هوش مصنوعی: صائب، تو که در روزگار تلخ جدایی وجود نداری، چرا جان خود را برای گفت‌وگو و یادآوری شیرینی تعلق خاطر نثار نمی‌کنی؟