هوش مصنوعی: من از کلام بی‌معنا و بی‌مغز برای خودم چیزی نمی‌سازم و ارزش واقعی‌ام را از دست نمی‌دهم، مانند کوه که از هر صدایی متزلزل نمی‌شود و ریشه‌اش را محکم نگه می‌دارد.

هوش مصنوعی: اگر آفتاب از ماه نو باشد، چه بر سر آن خواهد آمد که من خودم را در دام انداخته‌ام؟

هوش مصنوعی: من از ترس نگاه‌های بد، مثل زره‌ای که زیر لباس پنهان است، در پوشش خود، حقیقت و ارزش واقعی‌ام را نهفته دارم.

هوش مصنوعی: با تمام آغوش‌ها و محبت‌های فراوان، زیبایی آن چنان بی‌نظیر است که حتی یک آغوش هم نمی‌تواند آن را درک کند. وقتی که تبسم و چهرهٔ زیبا را در آغوش می‌گیرم، خود را از دیگران جدا می‌بینم.

هوش مصنوعی: لب‌های من از می و شراب پر شده است و چون لاله، همیشه در حالت سرخوشی و نشئگی هستم و پیوسته جام خود را در دست دارم.

هوش مصنوعی: جای پرواز من در آسمان وجود ندارد، پس چگونه می‌توانم در آغوش قفس، بال و پر خود را بگشاید؟

هوش مصنوعی: ای پروانه‌ی بی تجربه، آتشی داغ و سوزان به دست آور تا من هم بتوانم از حرارت پرواز تو، پرم را بسوزانم.

هوش مصنوعی: من از سربازی ترسی ندارم و از فدای جان هم هراسی به دل ندارم. زیرا بارها دیده‌ام که مانند شمع، در زیر پا، سر خود را از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم در کنار شمع رنگ و روشنایی جدیدی بیاورم، اما نمی‌خواهم از دلبستگی‌های خود که به خاکستر تبدیل شده‌اند، دست بکشم.

هوش مصنوعی: در زمان بیداری، چشم بصیرت به خواب نمی‌رود و درک عمیق و آگاهی از حقیقت‌ها را دارد. حتی در حال خواب هم، هشیاری و شناخت به او اجازه می‌دهد که بستر و محیط خود را بشناسد.

هوش مصنوعی: چرا قمری در این باغ به خوش‌شانسی خود افتخار کند؟ در حالی که سرو، به خاطر زیبایی‌اش، گردن خود را زیر طوق می‌برد.

هوش مصنوعی: به خاطر این که کلماتش چنان پر از طراوت و زیبایی هستند، اگر دفتر شعر خود را به آتش بسپارم، دیگر خواهد ماند.