هوش مصنوعی: من هیچ شرابی از آسمان نمی‌توانم نوشید، مگر اینکه با دل‌سوختگی و درد خودم، میانه‌ام را پر کنم.

هوش مصنوعی: احساس دلتنگی من به اندازه‌ای عمیق و شدید است که مانند غنچه‌ای شده‌ام که در انتظار نسیم صبح هستم تا خود را باز کنم و شکوفا شوم.

هوش مصنوعی: در این گلستان، به قدری خوشحالم که مانند گلی که در آغوش گلچین ریخته می‌شود، خود را شاداب و سیراب تصور می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از این که در میان روزهای سخت و تاریک، نجابت و زیبایی خود را حفظ کردم، بسیار خوشحالم؛ چرا که تمام تلاش و کوشش خود را برای حفظ این زیبایی صرف کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من در سکوت می‌مانم و به سخنان بیهوده توجهی نمی‌کنم، مانند کوهی که به هیچ صدایی واکنش نمی‌دهد و ثابت و استوار است.

هوش مصنوعی: به خاطر حال و هوای درونم، به قدری از دنیا و خودپرستی خسته شده‌ام که مانند مجنون، به خاطر عشق و عاشقی، تن خود را فراموش کرده و به کارهای عجیب و غریب مشغول شده‌ام.

هوش مصنوعی: در زره داود، در نهایت دقت کن، زیرا زیر لباس او گنجینه‌ای از ارزش‌ها پنهان شده است.

هوش مصنوعی: در دل زنگار و تاریکی، مانند تیغی تیز، essence و جوهر خود را دارم. من از ظاهر و ظاهر فیزیکی خودم بیشتر به جوهر و باطن وجودم اهمیت می‌دهم.

هوش مصنوعی: من مثل صدف، جواهری درون خود دارم که از نگاه بد دریا پنهانش کرده‌ام، و از بی‌ارزشی‌ها هیچ مهر و علاقه‌ای ندارم.

هوش مصنوعی: در میان طوفان‌های زندگی، با بی‌توجهی و سبکی، چون حبابی در این دریا، سرم را در دست دارم.

هوش مصنوعی: من به خاطر دل تردیدها و ناپایداری‌هایم به حالت بی‌قراری درآمده‌ام، مانند موجی که در دریا به خاطر ناپایداری‌اش به این سو و آن سو می‌رود. خوشا به حال ابر، که به خاطر بارانی که می‌بارد، دامن خود را مرطوب نگه می‌دارد.