هوش مصنوعی: چهره‌ات را در پرده‌ای پنهان کرده‌اند و بهشت را به دلیل آن از یاد برده‌اند، در حالی که اندیشه در قد و قامت تو به روز قیامت مشغول است.

هوش مصنوعی: فرصت را از دست نمی‌دهد و به سخنان تلخ اهمیت نمی‌دهد، زیرا عشق واقعی به او نیرو می‌بخشد. صبح، با طلوع خورشید، مانند تیغی قاطع و نیرومند قدرتش را نشان می‌دهد و همه چیز را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر اشکی به خاطر پشیمانی بر چهره نیفتد، دامن بی‌گناهی را از عیب و شرمندگی پاک می‌کند.

هوش مصنوعی: در اثر حوادث بزرگ و شدید، کسی که سطحی نگری می‌کند، از اهمیت و عمق مسائل غافل شده و بی‌خبر از واقعیت‌ها، به راحتی زندگی را می‌گذراند و دنیای خود را به ناپایداری رنج می‌دهد.

هوش مصنوعی: درختی که میوه دارد، دلش از سنگ سبک‌تر می‌شود و از آسمان هیچ چیزی نمی‌گیرد. چرا باید سنگ به خاطر ملامت به دیوانگی بیفتد؟

هوش مصنوعی: با سخت کوشی و تلاش به تنهایی نمی‌توان به موفقیت دست یافت؛ تنها راهی که می‌تواند ما را در مسیر رسیدن به خوشبختی یاری کند، توسل به دعا و کمک گرفتن از الطاف الهی است.

هوش مصنوعی: در اینجا به ما می‌گوید که در هنگام تنهایی و درون خود، نباید به تنوع و کثرت افکار و احساسات اجازه دهیم که ما را از وحدت و یکپارچگی دور کنند. بهتر است که در مکالمات و ارتباطات خود به همبستگی و یکدستی بپردازیم و از پراکندگی درونی دوری کنیم.

هوش مصنوعی: وقتی که تخم از خاک بیرون می‌آید، روزی مورچه‌ها آن را پنهان می‌کنند. این را در نظر داشته باش که عبادت باید از دید مردم دور نگه داشته شود.

هوش مصنوعی: از لطف و مهربانی کسی نریزید که احساس خوبی در شما ایجاد کرده است. مانند مورچه‌ای که در قناعت و اندک‌نوشی زندگی می‌کند، باید به خاک و ریشه‌های خود پایبند باشید. این خاک نماد طلب و قناعت است.