هوش مصنوعی: شیشه هایی که به خاطر Fragility در معرض شکستن هستند، در برابر سنگینی دشمنی که مثل کوه است، مضطرب و ناپایدارند.

هوش مصنوعی: نور آیینه به اندازه خاکستر اوست، یعنی کسانی که در تاریکی و ناامیدی زندگی می‌کنند، در حقیقت نمی‌توانند نور و روشنی را به درستی ببینند. آن‌ها همچنان که دنیای خود را تیره و ناامید کننده می‌پندارند، تصور می‌کنند که دیگران نیز از روشنایی برخوردارند.

هوش مصنوعی: شب‌روهایی که به نظر می‌رسد همچون روزهای تاریک هستند، در حقیقت نور خورشید را در دل خود دارند.

هوش مصنوعی: چشم‌های پروازی که سبک و آزادند، نمی‌توانند از دل خود ببرند. این چشم‌ها از خانه‌ای تاریک به روزنه‌ای روشن نگاه می‌کنند.

هوش مصنوعی: پرده‌ای که نرمی و همواری زمین را نشان می‌دهد، دل کسانی که عاشقند را هزار تکه کرده و آن‌ها را از جایی امن دور می‌کند.

هوش مصنوعی: با دیگران با احترام و محبت رفتار کن، زیرا افرادی که دارای فضائل و خوبی‌ها هستند، هر لحظه ممکن است در معرض خطر و آسیب قرار بگیرند.

هوش مصنوعی: دردناک است که کسانی که از لذت‌های گمگشتگی در زندگی باخبر نیستند، به مشکلات و شکایت‌های خود اصرار می‌ورزند، در حالی که نمی‌دانند این نگرانی‌ها مانند سنگی هستند که از فلاخن پرتاب می‌شوند.

هوش مصنوعی: می‌توان رابطه‌ی بندگی پرندگان خوش نوا را با سروها درک کرد، زیرا آن‌ها گردن‌هایی دارند که به خاطر زینت و زیبایی‌شان به طوقی شبیه است.

هوش مصنوعی: امروز که او دیوانه شده است، دیگر بچه‌ها دل‌های سنگین ندارند و به جای سنگ، چیزهای دیگری را در دامن خود دارند.

هوش مصنوعی: هیچ حقی وجود ندارد که فراموش شود؛ در چمن، گرمی و محبت وجود دارد، و آینه‌ها به سمت گلخن تمایل دارند.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم از سرنوشت خوش‌شانسم گله‌مند باشم؟ زیرا همه چیزهای نیکو در اختیار من نیز قرار دارد.

هوش مصنوعی: صائب می‌گوید که بلبل‌ها، که در قفس هستند، از گوشه و کنار خود آواز می‌خوانند و با اینکه در باغ و گلستان نیستند، باز هم به بیان احساسات و سخنان خود ادامه می‌دهند.