غزل شمارهٔ ۳۵۱۳
عشرت روی زمین بی سر و پایان دارند
دخل بی خرج اگر هست گدایان دارند
فارغند از غم دستار و سرانجام لباس
چه حضورست که خورشید قبایان دارند
گرچه چون غنچه نورسته به ظاهر گرهند
در سراپرده دل عقده گشایان دارند
چهره نعمت الوان دو سه روزی سرخ است
دامن عیش ابد لقمه ربایان دارند
سرو از کشمکش باد خزان آزادست
بی کلاهان چه غم از فوطه ربایان دارند؟
بر سر گنج به خون جگر افطار کنند
این چه فقرست که این خواجه نمایان دارند
روزگاری است که ارباب تنعم صائب
چشم رغبت به لب نان گدایان دارند
اطلاعات
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکیدرج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
عشرت روی زمین بی سر و پایان دارند
دخل بی خرج اگر هست گدایان دارند
هوش مصنوعی: زندگی در این دنیا بینهایت و بیهدف است، همانطور که اگر درآمدی بدون خرج وجود داشته باشد، تنها فقیران از آن بهرهمند میشوند.
فارغند از غم دستار و سرانجام لباس
چه حضورست که خورشید قبایان دارند
هوش مصنوعی: آنها از نگرانی دربارهی پوشش و سرنوشت خود آزادند، زیرا آنچه مهم است، این است که آفتاب، درخشش و نورش برای همهی عالمان و بزرگواران فراهم است.
گرچه چون غنچه نورسته به ظاهر گرهند
در سراپرده دل عقده گشایان دارند
هوش مصنوعی: با وجود اینکه به نظر میرسد مانند غنچهای جوان و نازک هستند، در عمق دلهایشان رازها و عقدههایی وجود دارد که میخواهند آنها را آشکار کنند.
چهره نعمت الوان دو سه روزی سرخ است
دامن عیش ابد لقمه ربایان دارند
هوش مصنوعی: چهره نعمت در مدت کوتاهی زیبا و سرخ است، اما لذتهای زندگی ابدی نیستند و greedyها همیشه در حال برداشت از این خوشیها هستند.
سرو از کشمکش باد خزان آزادست
بی کلاهان چه غم از فوطه ربایان دارند؟
هوش مصنوعی: درخت سرو که در برابر بادهای خزان و مشکلات ایستاده و مقاومت میکند، از آزردگیهای شرایط ناراحت نیست. این درخت به خوبی میداند که وجود افرادی که به دنبال آسیب زدن هستند، نمیتواند او را نگران کند.
بر سر گنج به خون جگر افطار کنند
این چه فقرست که این خواجه نمایان دارند
هوش مصنوعی: در کنار گنج و ثروت، به خاطر رنج و سختی تحمل میکنند، این چه نوع فقر و تنگدستی است که این افراد مرفه نشان میدهند؟
روزگاری است که ارباب تنعم صائب
چشم رغبت به لب نان گدایان دارند
هوش مصنوعی: در این روزگار، کسانی که به رفاه و نعمت زندگی میکنند، به نعمتهای اندک و معمولی افراد فقیر چشم دارند و به آنها توجه میکنند.