هوش مصنوعی: دیگر صدای طنبور از پرده نمایان شد و نوازنده‌ای که دل‌های پرشور را می‌نوازد، به میدان آمد.

هوش مصنوعی: در فصل خزان، اثر سرما نتوانست به گل لطیف و زیبای صد برگ آسیبی برساند، اما آنچه که بر زخم من وارد شد، از آرامش و تسکین حاصل از مرهم کافور بیشتر نبود.

هوش مصنوعی: این مرحله از زندگی مثل نوشیدن شکر است که به شیرینی و لذت می‌انجامد، اما بدون چالش و درد سر (نیش) به دست نمی‌آید. از دل غم‌ها و سختی‌ها، شیرینی و خوشبختی به دنیای مان می‌آید.

هوش مصنوعی: سکوت کن و از حقیقت سخن نگو، زیرا نیک می‌دانی که این کار می‌تواند برای کسی که به این راه می‌رود، عواقب خطرناکی به همراه داشته باشد.

هوش مصنوعی: کسی که همیشه در جستجوی عیب‌های دیگران است، زمانی که خود را با عیوبش مواجه می‌شود، از دیدن آن عاجز می‌ماند.

هوش مصنوعی: کسی که به دنبال دنیا و مسائل آن است، مانند چارپایی است که در آستانه مرگ قرار دارد و با شتاب به سمت مقصدش می‌رود، بدون اینکه متوجه خطرات و واقعیت‌های پیرامونش باشد.

هوش مصنوعی: من به عیب‌های دیگران اشاره کردم تا خود را از اشکال‌ها دور نگه‌دارم، ولی افسوس که خودم به زنبوری که در خانه‌ام بود، توجه نکردم.

هوش مصنوعی: هر کسی که در نگاهش چهره پرنور و زیبای کسی دیده شود، تا روز قیامت از چشمانش اشک می‌ریزد و به دامن او می‌رسد.

هوش مصنوعی: بلبل ناراحتی خود را به خاطر عشقش ابراز کرد و پرده‌نشین به سیر چمن رفت تا غنچه پنهان را ببیند.

هوش مصنوعی: شمع و پروانه هرچند به هم نزدیک‌اند، اما پروانه نتوانست به خاطر دوری شمع به راحتی پرواز کند؛ این وضعیت تنها باعث جدایی و دوری او از شمع شد.