هوش مصنوعی: اگر آن نگاه زیبا و کشنده به تصویر کشیده می‌شد، آب آینه مانند شمشیری ساخته شده از جوهر تبدیل می‌شد.

هوش مصنوعی: در آن روزی که قلبم به هم می‌ریخت و از هم پاره می‌شد، تفکر و اندیشه‌ام در مورد آن فردی بود که موهای میانش را به زیبایی می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: پرندگانی که دلشان پر از غم و درد است، به خاطر محبت و زیبایی تو دل‌هایشان می‌سوزد و اگر نه، سایه‌ی درخت سرو تو می‌توانست زمین را به‌خاطر طراوت و نعمتش سیراب کند.

هوش مصنوعی: اگر قامت راست سرو با سبزه‌ای که خوابیده است برابر می‌شد، زیبایی تو را دوچندان می‌کرد.

هوش مصنوعی: در شبی که چهره‌ات به واسطه‌ی شراب درخشان و پرنور شده بود، یک آتش پنهان در انتهای بال‌های پرنده‌ی افسانه‌ای سمندر وجود داشت.

هوش مصنوعی: اگر باغ بهشت گل صورت عرق کرده تو را می‌دید، از چشمه کوثر شرمنده می‌شد.

هوش مصنوعی: وقتی به محبوب رسیدی، نامه‌ی شوق من اگر می‌توانست پرواز کند، مثل پرنده‌ای می‌شد.

هوش مصنوعی: اگر زخم‌های تو باعث سیراب شدن دل من می‌شد، زمین سبز و شاداب‌تر می‌گشت.

هوش مصنوعی: اگر شاهان غیرت و جوانمردی داشتند، دل‌های غمگین مردم به خاطر وصل و محبت او به خون تبدیل می‌شد، اما این اتصال به محبت او تنها با زر و زور ممکن نمی‌شد.

هوش مصنوعی: مور به خاطر نداشتن قناعت و غفلت از آن، روزی که به دنبال شکر و لذت بود، گرفتار شد.

هوش مصنوعی: در آن روز من یکی از آزادگان بودم، ولی با این حال، نیروی دست و پا زدن من مانع پیشرفتم می‌شد.

هوش مصنوعی: از تلخی‌های زندگی به شیرینی‌هایی دست پیدا شده، صائب. وگرنه، اگر همیشه زندگی شیرین بود، این شیرینی هرگز تکرار نمی‌شد.