هوش مصنوعی: اگر جگر پاره‌ای که به قلبم درد می‌آورد را هم به عنوان غذایی خوشمزه بخوانم، باز هم چشم حسود زمانه باعث می‌شود که تلخی آن را احساس کنم.

هوش مصنوعی: دلگیر و ناراحت بودم و در تلاش برای پرواز بودم، اما در نهایت احساس کردم که مانند یک غنچه در یک قفس گیر کرده‌ام و گلستانی که انتظارش را داشتم، به تنگی تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: دست از دنیا کشیده‌ام و از آن جدا شده‌ام، به گونه‌ای که زندگی‌ای تازه و واقعی یافتم. وقتی به عالم معنویت و خیال پا گذاشتم، به مقام و جایگاهی بزرگ دست یافتم که همانند تخت سلیمان است.

هوش مصنوعی: وقتی به این دنیا پرهیجان نگاه کردم، دوباره یادداشت‌های خودم پر از خواب‌های بی‌نظم و پریشان شد.

هوش مصنوعی: خاموشی و سکوت من ناشی از ترس از مشکلات و خطرات است. من زمانی در امان نخواهم بود که نفس و خواسته‌هایم تحت کنترل خودم باشند.

هوش مصنوعی: من به خاطر خودم به دامن صحرا پناه بردم و از خودم دور شدم؛ اکنون شهر و دیارم بیابان و desert شده است.

هوش مصنوعی: رود نیل به خاطر دوستی و محبت، زیبایی خاصی را به شخصی بخشیده است، حتی اگر این زیبایی از ضربه‌هایی که از برادرانش دیده، نشأت گرفته باشد.

هوش مصنوعی: اگر به من تهمت بزنند و مرا آلوده و گناهکار جلوه دهند، در حالی که دامنم پاک است، در واقع این تهمت خود باعث می‌شود که به زندانی تبدیل شوم.

هوش مصنوعی: من از قلم خود مانند سنبل عطر و زیبایی می‌پراکنم، تا زمانی که دل بی‌قرار من تحت تأثیر زلف‌های آشفته‌ام قرار گیرد.