هوش مصنوعی: وقتی که به تماشای تو مشغولم، دیگر هیچ وقت و احساس ناخوشی را نمی‌شناسم. زیبایی تو به حدی است که مانند آینه، تفاوت‌ها را نمی‌توان تشخیص داد.

هوش مصنوعی: روزی خواهد رسید که هر سنگی، حتی سنگ‌های معمولی، نیز قادر خواهند بود به حقیقت و واقعیت پی ببرند و به همین دلیل دیگر فرقی بین سنگ‌ها و بت‌ها نخواهد بود.

هوش مصنوعی: او کسی است که بینش دارد و اگر به او خاک هم بدهند، می‌تواند از آن سرمه بسازد و ارزش آن را کمتر از آنچه که هست، نشمارد.

هوش مصنوعی: نوشیدنی عشق و یگانگی در دل آن انسان آزاد قرار دارد که مانند پرنده‌ای در حرم از باده کمتر نمی‌شناسد.

هوش مصنوعی: روز که تو بر زمین حکمرانی کنی، که هیچ کس تو را تنها از اثر قدم‌هایت نشناسد.

هوش مصنوعی: هر کسی را که از روی آزادگی تاج و مقام دهد، فقری که بر او حاکم است هیچ کم از جایگاه پادشاه جمشید نیست و او نیز مقامش را نمی‌شناسد.

هوش مصنوعی: اگر کسی از درویشان در شرایط خاصی قرار گیرد، می‌تواند خاک را به طلا تبدیل کند. اما اهل بخشش و کرم نمی‌توانند او را بشناسند و درک کنند که او چه چیزی برایشان به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به زیبایی و جذابیت چشمان تو فکر کند، در خوابش هرگز راحتی و امنیت را نخواهد شناخت و از خطرها بی‌خبر نخواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی کسی مانند یوسف تو را از دیگران جدا کند، چه کسی می‌تواند بی‌انصافی را ببیند؟ در حالی که هیچ‌کس نمی‌تواند جمال و زیبایی تو را از بهشت تمیز دهد.

هوش مصنوعی: در میان افرادی که به کمال رسیده‌اند، میزان ارزش واقعی انسان به خرد اوست و نه به دارایی‌های مادی مانند سکه و پول.

هوش مصنوعی: اگر درد و رنجی در سخن وجود داشت، باید به این توجه می‌شد که هیچ‌کس نباید توانایی شناسایی نبض و احوال سخن را از قلم و نوشتار کم کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به عمق و حقیقت مسائل رسیده باشد، دیگر به ظواهر و ظاهر آنها اهمیت نمی‌دهد. پس چه عجیب است اگر کسی که عاشق است، دیر از عشق و حرم واقعی باخبر شود و نشناسد.

هوش مصنوعی: چه زمانی نامه من به پایان می‌رسد؟ در وضعیتی که خودم نتوانم بین شروع و پایان آن تمایز قائل شوم.

هوش مصنوعی: حیرت و شگفتی از اتفاقات دنیوی هرگز نباید موجب آشفته شدن اوضاع شود؛ چه جای تعجب است اگر کسی نه شادی را بشناسد و نه غم را؟