هوش مصنوعی: هرچقدر هم که صبر کنیم و به خودمان آرامش بدهیم، اشتیاق و خواسته‌هایمان ما را به سوی سفر و تجربه‌های جدید می‌کشانند.

هوش مصنوعی: صدف به خاطر تشنگی و نیازش به آب، در انتظار باران است و ابر، مانند نهنگ، آب گرانبهایی را از خود می‌ریزد.

هوش مصنوعی: عارفان به هیچ وجه از دشمن خود دریغ نمی‌کنند و مانند گلی که در آغوش نسیم صبحگاهی می‌ریزد، خوبیه‌های خود را بی‌دریغ به دیگران می‌بخشند.

هوش مصنوعی: با بی‌خیالی ما، حوادث چه کار می‌توانند بکنند؟ جرأت و شجاعت ما تحت تأثیر خطر قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و طراوت سبزه‌ی آن طرف، خط ریحان چمن به قدری دل‌انگیز و جذاب است که خاک به سرش می‌ریزد.

هوش مصنوعی: ریزش برگ‌های کرم لذت متفاوتی دارد، به دور آن نخل که بدون تمایل، میوه‌هایش را فرو می‌افکند.

هوش مصنوعی: هر زمینی تخم و نشانی دارد، و هر نشانه‌ای که به دل می‌نشیند، اثر خود را به جگر می‌سِرَند.

هوش مصنوعی: حشره‌ای که ما هستیم، ما را به سلیمان برسان تا ببینی چه شکر و ستایشی از ما جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: دل هرگز نمی‌تواند از گله و شکایت دست بکشد، به‌خصوص زمانی که شعله‌ای درونش روشن است؛ تا زمانی که نفسی در اوست، آتش درد و غم شعله‌ور خواهد ماند.

هوش مصنوعی: او با لب‌هایش درباره زیبایی گل‌ها صحبت می‌کند و زهرش را از طریق خط سبز خود به شیرینی تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: چشمانم پر از اشک، لب‌هایم از ناله و دل‌ام پر از غم است. عشق در هر لحظه و در هر حالتی به رنگ و حالت جدیدی در می‌آید.

هوش مصنوعی: فقط قلم صائب است که به پایانش می‌رسد! مثل رگ ابری که بی‌وقفه باران می‌ریزد.