هوش مصنوعی: از این خوشبختی که به ما الهام می‌شود، پایه و اساس شانس و موفقیت ما نیز شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در این مهمانی، هیچ‌کس به اندازه من ماهر نیست. اول از همه، رنگ حنا را از ناخن‌های من می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در بیابان جنون، خاری وجود دارد که هر کسی را که از درد و رنجی خاص رنج می‌برد، همچون سرنوشتی ناخواسته به سمت خود می‌کشاند.

هوش مصنوعی: صفرش و شکایت درد جستجوی حقیقت است و در این مسیر به جای کمک، دشواری‌ها و مشکلات را برای او می‌پاشند.

هوش مصنوعی: زخم عمیق من ناشی از حسرت داشتن بوی خوش مشک است، در حالی که عطر زلف او مانند کبابی خوشمزه در دامن صبحگاه پخش می‌شود.

هوش مصنوعی: از خاک قبر، آغوشی باز شده است و خواجه در طلب او، از نادانی و بی‌خبری رنگ چهره‌اش را به زمین می‌ریزد.

هوش مصنوعی: ما با دل زخم‌خورده و دردی عمیق، در دنیا سفر می‌کنیم تا ببینیم سرنوشت این قطره خون ما به کجا ختم می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر بتوانند آبرویی که برای نیازمندیان به کار می‌رود جمع‌آوری کنند، می‌توانند به ارزش و گوهری دست یابند.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، هر گلی که به خاطر دیدن ما می‌ریزد، می‌تواند نشانه‌ای از دعوی خون ما باشد.