هوش مصنوعی: تنها زمانی به ما کمک کن که زیبای آتشین چهره‌ات به یاد ما بیفتد، در غیر این صورت، فریاد ما جز صدای شعله‌هایمان چیزی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: غمخواران ما وقتی به درد ما توجه نمی‌کنند، فقط از طریق آینه، گاهی متوجه حال ما می‌شوند.

هوش مصنوعی: من از مشکلات و سختی‌ها چیزی نچیده‌ام، هر چند به دلیل ضعف و رنج به خاطر زخم خار و علف، کمکم به قفس ما رسیده است.

هوش مصنوعی: اگرچه دست ما به نرمی موم می‌ماند، اما وقتی که به درد و رنج می‌افتیم، صدای ما مانند زنگی است که به شدت به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: زندگی شیرینی‌اش را از دست داده بود، زیرا برخورد با افرادی که زهر تلخی داشتند، به گونه‌ای حصاری از مور و مگس دور ما ایجاد کرده بود.

هوش مصنوعی: تشنه بودن گیاه باعث می‌شود که سنگ را در دل آب تبدیل به پای خم کند و ما را از گوشه زندان نگهبانان رهایی بخشد.

هوش مصنوعی: با سکوت محبت، غواص ما به امیدها می‌نگرد و زود جان بی‌نفس ما را به جواهر می‌رساند.

هوش مصنوعی: ریشه آرزوهای طولانی از دل ریشه نمی‌کشد و به آرامی از دل راحتی نمی‌آورد. زیر خاک، مانند یک سگ، به این زندگی و شرایط عادت کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره می‌شود که بودن در یک مکان خالی از زیبایی و شکوفایی، مانند باغی که گل ندارد، بهتر از نشستن در زندان ناامیدی است. همچنین یادآور می‌شود که در روزهای سخت و غم‌انگیز، نباید ما را از آزادی و آرامش خود دور کرد.

هوش مصنوعی: بهار از گل‌های ناب ما شکوفا و سرشار از زندگی می‌شود و اگر به زیبایی و نعمت‌های ما دست نیابد، مانند یک غنچه گل که در دسترس نباشد، از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: ما با محبت سکوت کردیم و گفتگو را کنار گذاشتیم. بر دل‌مان، که مانند آیینه‌ای شفاف است، هیچ غباری از نفسانیات ما ننشسته است.