هوش مصنوعی: با وجود اینکه فقط کوه غم به فریاد ما نمی‌رسد، همان ناله و گریه‌هاست که زندگی‌ام را به حرکت درمی‌آورد.

هوش مصنوعی: از ما انتظار نداشته باش که در باغ گلستان زندگی کنیم، زیرا ما در قفس هستیم و در آن قفس هم دنیای خوشبختی و شادی خود را داریم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از سرنوشت ناخوشایند و ناپایداری زندگی خود سخن می‌گوید. او احساس می‌کند که همانند گردابی در دریا که بی‌هدف و بی‌نتیجه می‌چرخد، زندگی‌اش به دور از بهره‌ای واقعی می‌گذرد و تنها محصول آن مشتی زباله و بی‌ارزشی است. به عبارت دیگر، شاعر از ناامیدی و بی‌فایده بودن تلاش‌های خود در برابر طالع شومش گلایه دارد.

هوش مصنوعی: ما سال‌ها در دریا غوطه‌ور بودیم، ولی مانند غواصانی که تلاش می‌کنند، هیچ گوهر و نتیجه‌ای در دست نیافتیم و زندگی‌مان بی‌ثمر گذشت.

هوش مصنوعی: در این جهان بی‌معنا، مانند زنگ صدای ناقوس در دشت‌های ممکن، عمر ما در ناله‌ای بی‌جواب به پایان رسید.

هوش مصنوعی: وقتی که مرگ یا زمان به ما آسیب می‌زند، باید بدانیم که وجود ما تحت تأثیر ناپایداری و ناپایداری است. نفس‌های ما در حال آمدن و رفتن‌اند و این تغییرات باعث می‌شود که زندگی‌امان دچار آشفتگی شود.

هوش مصنوعی: ما در خرابات (محل خوش‌گذرانی و شادی) به اندازه کافی از تهیدستی (فقر) خود راضی هستیم، زیرا وقتی مست هستیم، هیچ‌کس سراغ ما نمی‌آید و ما را تحت نظر نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: ما به تلخی زندگی عادت کرده‌ایم و از شیرینی‌های دنیا دیگر لذت نمی‌بریم. این دام مگس، برای شکار ما، چاره‌ساز نیست.