هوش مصنوعی: انسانی که به شدت از لذت‌ها و خوشی‌های زندگی پرهیز کند، از یک میخانه چه حسی می‌تواند داشته باشد؟ مانند این است که یک گل کاغذی از طراوت و زیبایی بهار بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ی عزلت و تنهایی، برای افرادی که ذهن‌های پراشفته دارند، مانند زندانی است. دل گریزانی که نمی‌تواند در این بی‌خبر بودن آرامش پیدا کند و از تنهایی بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: دل در حال پریشانی و آشفته‌تر از زلفی کم‌تاب است، پس به چه امیدی کسی انتظار دارد که فرصتی برای برقراری ارتباط پیدا کند؟

هوش مصنوعی: سرو، که به طور کامل پوشیده از برگ است، در حالت افتاده‌ای قرار دارد. این حال او نشان‌دهنده‌ی زیبایی‌ و شکوهی است که از تو به‌دست می‌آورد و به عنوان الگویی برای بقیه تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: هر کس که در دنیا به وحدت و یکدلی برسد، دیگر نمی‌تواند احساس تنهایی و وحشت را در دلش نسبت به زندگی زیر زمین تحمل کند.

هوش مصنوعی: تا وقتی که دل با اشک و اندوه شسته نشود، دعا کردن فایده‌ای ندارد؛ چه امیدی به برآورده شدن دعا است؟

هوش مصنوعی: شخصی که اندیشه‌اش محدود است، نمی‌تواند از من پیش‌روتر باشد. در مسیر پرخطر زندگی، آرامش و آسودگی خاطر من را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: از ناامیدی و دل‌سردی خود در نزد عزیزان غافل نشوید، چون نفس شما می‌تواند مانند یک آینه شفاف باشد که اگر کدر شود، زیبایی آن از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: تنها کسی که به خاطر ظلم تو دچار بدآموزی شده است، صائب نیست. در واقع، چه کسی می‌تواند این کاسه پر از زهر را با رغبت بپذیرد؟