هوش مصنوعی: در باغ، آن اندام زیبا خود را نشان می‌داد و صدای ناله‌ی فاخته را مانند سرخی سرو به اوج می‌رساند.

هوش مصنوعی: اگر تماشای غزالان برای ما مانع نمی‌شد، در این راه بیابانی بهتر می‌توانستیم خود را پیدا کنیم.

هوش مصنوعی: در نظر داشتم که وقتی به خط سبز تو نگاه می‌کنم، روزی را به یاد بیاورم که در آن، لب‌های تو به قدری زیبا بودند که نمی‌توانستم از تماشایشان دست بردارم.

هوش مصنوعی: دل به خوشی‌ها و لذت‌های زندگی در دو جهان ارتباط برقرار می‌کرد، اگر تنها آن زلف زیبا همچون صلیب، در سر او می‌تابید.

هوش مصنوعی: امروز با پیراهنی پاره و شکافته بیرون آمده‌ای تا ببینی که چه کسی دیگر می‌تواند بوی تو را احساس کند؟

هوش مصنوعی: هر خاری که بر بدنم می‌نشیند، مانند یک تیغ الماس است، تا جایی که نگهداری‌ام از آن آسیب می‌زند و پایم به آبلۀ درد دچار می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی که همیشه از خداوند عمر و زندگی طولانی می‌خواست، ناگهان با حقیقتی تلخ مواجه شد؛ به گونه‌ای که تیغی که برهنه و آماده بود، توجه او را جلب کرد و او را به فکر عمیق‌تری وا داشت.

هوش مصنوعی: اگر دل پر از غم من به خاطر عشق و غیرت نمی‌لرزید، خشکی آب شانه چه تأثیری بر زلف پیچ‌خورده چلیپا داشت؟

هوش مصنوعی: گوهر من در دل این دریا جا دارد و ساحل، به زیبایی دریا را نمایش می‌دهد.

هوش مصنوعی: صائب به اشاره به غزلی از حافظ شیراز می‌گوید که دیگران نیز باید همانند عیسی مسیح عمل کنند. در اینجا او تذکر می‌دهد که باید اعمال نیک و انسان‌دوستانه، مثل آنچه عیسی انجام می‌داد، توسط همه تکرار شود.