هوش مصنوعی: غنچه‌ای که در دل داشتم، با آهی که از دلم برآمد، فاش شد و خنده‌ای که بر چهره‌ام نشسته بود، باعث شده که راز من آشکار شود و آبرویم را ببرد.

هوش مصنوعی: زخمی از پهلوی من به طور نمایان بسته شد و داغی در دل من به شکل تماشاگری ظاهر گردید.

هوش مصنوعی: گریه‌ی تلخ من را با لبخندش شیرین کرد و آه‌های سوزان من را به خاطر قامت زیبا و خوش‌فرمش، پر جلال و شکوه کرد.

هوش مصنوعی: شعله زیبایی، کسی را که دلش سوخته است می‌طلبد؛ عشق در همه جا جستجو کرد و من را پیدا کرد.

هوش مصنوعی: ای باد خنک صبحگاهی، خبر خوشی را به کودکان آرزو برسان که در باغ تازه سبزه، راز و نشانه‌ای نمایان شده است.

هوش مصنوعی: برو ای قایق بدون محفظه حباب، زیرا نمی‌توانی با اشک‌های من در این دریا لنگر بیندازی.

هوش مصنوعی: در حمایت از آن زلف، کم از شانه کن و خودت را در این عشق غرق نکن، زیرا همه را در این مساله غمگین کرده است.

هوش مصنوعی: هر کس این غزل تازه را از تو شنید، از عمق دلش برایت شاعری و دلنوشتی کرده است.