هوش مصنوعی: دل و ایمان و عقل و هوش من را مستی برد و در یک لحظه، تمام ثمره عمرم را مانند سیل عظیمی با خود برد.

هوش مصنوعی: من تنها از میکده بیرون نرفتم، چرا که صدف هم با دل پر از غم، از دریا فاصله گرفت.

هوش مصنوعی: شاید عشق آنقدر کشش دارد که اگر کسی کوتاهی کند، می‌تواند در کنار بار سنگین زندگی و دشواری‌ها، به تنهایی تمام مسئولیت‌ها را به دوش بکشد.

هوش مصنوعی: کوه، نمایانگر قدرت و تسلط بر فضای آسمانی است، و این فضا گویی در دست اوست که به راحتی آن را مدیریت می‌کند. اما نگاهی که به من افتاد، به شدت همه چیز را به هم ریخت و مرا برانگیخت.

هوش مصنوعی: عشق و تمایل شدید من به تو، مرا به دشت و بیابان کشاند و اشتیاق به درد و رنجی که از تو می‌آید، قلب‌های ما را به یکدیگر نزدیک‌تر کرد.

هوش مصنوعی: در حال حاضر، منبعی از زندگی و نشاط به سراغ ما آمده است و با انصاف و عدالت به ما نگاه می‌کند، زیرا دل ما از شدت عطش و نیاز به آب، به سمت آن جریان زندگی جذب شده است.

هوش مصنوعی: جای نگرانی و افسوس برای دل ما نیست، بلکه باید بر آن دزدی که این ارزش را برده، رحم کرد.

هوش مصنوعی: جواهر نمی‌تواند از گرد خاک یتیمی دلiasi کند و مجنون نیز نمی‌تواند از دل این بیابان دور شود.

هوش مصنوعی: در میکده چیزی جز محبتی عمیق وجود ندارد که بتواند غم فردا را از دل امروز برچیند.

هوش مصنوعی: می‌توان ظلمت و غبار شب را زدود، اما نمی‌توان جنون و آرزوی درونی ما را از سرمان دور کرد.