هوش مصنوعی: دل آگاه از وجود خود می‌داند که از رفیقش که جدا شدن از او برایش سخت است، آرزو دارد آزاد شود.

هوش مصنوعی: انسان زاهد و ساده‌دل ما به چه اندازه در آرزوی بهشت است؛ او به دلیل کارهای نیکو و ظاهری‌اش، به امید بهشت زندگی می‌کند، در حالی که این اعمالش تنها نمایشی هستند.

هوش مصنوعی: دل از زنجیره‌های عشق آزاد شده و می‌توان از طریق زیبایی‌های زلف آن محبوب، به رهایی و آزادی دست پیدا کرد.

هوش مصنوعی: دل به هدفی رسید که از نگاه بد و نادرست به وجود آمده است و این هدف شبیه تیر هوایی است که به طالع و سرنوشت مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: گل که تمام زیبایی‌اش از رنگ و طراوت برگ‌هایش نشأت می‌گیرد، آرزو دارد که بوسه‌ای از دستان حنایی رنگ بگیرد.

هوش مصنوعی: خورشید از دل ماه نو در حالی که در صبح طلوع می‌کند، درخواست کمک و نیازی به نور را دارد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که می‌بینی، چه زیبا باشد و چه زشت، در جایگاه خود ویژگی‌های خاصی دارد و نباید از ارزش آن چشم‌پوشی کرد.

هوش مصنوعی: امکان ندارد که فردی بتواند از مشکلاتش خلاصی پیدا کند، در حالی که هنوز دلی پر از غم و درد دارد.

هوش مصنوعی: ای کاش آن دختری که ظلم می‌کند، به قرآن ایمان داشت مانند ایمانی که به غزل‌های شاعر دارد.

هوش مصنوعی: خدای وفا به دور خود می‌چرخد و غم جدایی نزدیکان را نمی‌داند، وگرنه چه تفاوتی بین زلف‌های دل ما و دوری وجود دارد؟

هوش مصنوعی: زمانی که افراد اهل سخن و هنر بیشتر به تلاش و جستجوی مادیات روی می‌آورند، شاعر صائب به نوعی از دوستان و نزدیکان خود اشاره می‌کند که به اخلاق و انصاف نیاز دارند و از خواسته‌های دنیوی دوری می‌جویند.