هوش مصنوعی: هرچند که در کنار دریا به مانند حبابی هستم، اما در درونم اشتیاقی دارم که از موج های سراب بیشتر است.

هوش مصنوعی: راهی که می‌روم، اگرچه طولانی است و به مقصد اصلی‌ام دور است، اما به خاطر شتاب و عجله‌ای که دارم، کوتاه‌تر به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: من همان تصویر و نماد دنیای خواب و آرزوهایم؛ اگرچه سن و سال باعث شده که قامت و اندامم کمی خمیده شود.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم از افکار و خیالاتم آزاد شوم؟ در حالی که غفلتی که در من وجود دارد، به اندازه‌ای قوی است که مرا از خواب بیدار نمی‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که از نوشیدنی خالی هستم، همچون غم به سرم فشار می‌آورد و مانند حالتی که شراب بر پا می‌فشارد، غرق در اندوه می‌شوم.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق و فداکاری‌ام برای کسی که دوستش دارم، حسرت نمی‌خورم؛ زیرا حتی اگر در این راه سوخته و آسیب ببینم، باز هم شمعی هست که به خاطر من می‌سوزد و در این دردی که دارم، من را همدردی می‌کند.

هوش مصنوعی: در سینه‌ی کوه، دانه‌ای پراکنده و آشفته‌ام و تنها امیدم این است که شاید از اشک‌های ابر، زندگی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من همان شراب قوی هستم که وقتی نوشیده می‌شود، می‌تواند تاثیر شدیدی بر آسمان و دل‌ها بگذارد و به این ترتیب زخم‌هایی در عمق وجود ایجاد کند.

هوش مصنوعی: شراب خوشبختی باعث این حالت من شده است و در دنیای مستی، من در حال جنگ و مبارزه هستم. حالتی دارم که افراد دور و برم را به هیجان آورده و به نوعی تحت تأثیر قرار داده‌ام.

هوش مصنوعی: شاعر اشاره دارد که می‌توان گفت تلخیِ کار و زحماتش به خاطر زحمتی است که برای رسیدن به آن لب لعل (شیرین) کشیده است، و این لب لعل از شکراب شیرین‌تر و دلپذیرتر است. به عبارت دیگر، تلخی و سختی کارها می‌تواند نتیجه‌اش چیزی شیرین و خوشایند باشد.