هوش مصنوعی: کوه در بیابان به انگیزه و اشتیاق خود را آماده سفر می‌کند، همان‌طور که خاک با آمدن باران و عبور آب، برای حرکت و تغییر آماده می‌شود.

هوش مصنوعی: در جهان افرادی هستند که به ظواهر و جلوه‌های خود اهمیت می‌دهند و نگران وضعیت خود نیستند. هر کسی که به نوعی خود را می‌آراید، در واقع توجهی به مسائل دیگر ندارد.

هوش مصنوعی: ماه شبگرد من وقتی از خانه خارج می‌شود، ماه با هاله‌ای که دور خود دارد به خدمت او می‌آید و کمر می‌بندد.

هوش مصنوعی: مروارید خالص من، به اندازه‌ای بزرگ است که نهنگ به دنبالش می‌آید؛ در حالی که صدف، که مثل کمر کشتی عمل می‌کند، در میان امواج خطرناک در حرکت است.

هوش مصنوعی: خاکش را به نور و روشنی دیگران نیازی نیست، هر کسی که به خاطر درد ناشی از عشق تو قلبش را می‌فشارد.

هوش مصنوعی: از آسمان سنگ می‌ریزد و نمی‌دانم شاید دیگر درخت امید، امروز میوه‌ای بدهد.

هوش مصنوعی: سخن زیبا و ارزشمند تنها از دل‌های پاک و نیکو بیرون می‌آید، چرا که مانند مروارید که در صدفی تمیز و خالص شکل می‌گیرد، نیکی و زیبایی نیز از مکان‌های خالص و پاک به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: سخن عشق به آرامی و به طور ناخودآگاه از زبان کسانی که سکوت اختیار کرده‌اند، به وجود می‌آید. در این حالت، آیا ممکن است که سنگی که به شدت ریشه‌دار است، بتواند شعله‌ور شود و پرواز کند؟

هوش مصنوعی: دشت وقتی به دور تو تنگ می‌شود، چشم بازیگوش تو به طوری به صید می‌نگرد که او را در چنگ خود می‌گیرد.

هوش مصنوعی: وقتی عمر انسان به طلا و wealth تقلیل نمی‌یابد، چرا باید غنچه‌ها را به هم گره بزنیم و به آن‌ها طلا ببندیم؟ این نشان می‌دهد که ارزش زندگی و زیبایی‌ها در چیزهای مادی خلاصه نمی‌شود.