هوش مصنوعی: چه کسی فکر می‌کرد که زیبایی خط تو از بین برود؟ آیا مانند فردای آفتاب که می‌گفتند باطل خواهد شد، این خیال هم حقیقت دارد؟

هوش مصنوعی: نفس نویسنده به زیبایی و شکوهی که دارد، بی‌سبب می‌سوزد، چون نگاه تو جادویی واقعی و مؤثر است که هیچگاه بی‌نتیجه نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر چشمان درخت‌صنوبر به جوانی که قد بلندی دارد بیفتد، نه تنها یک دل، بلکه صد دل نیز به او گرفتار خواهند شد.

هوش مصنوعی: عاشق واقعی کسی است که از اشک و گریه‌اش، شادی و سرزندگی به دست می‌آورد و با این حال، زخم‌های ناشی از جدایی یا بی‌رحمی معشوق را فراموش کرده و از آن رنج به دور می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که خون تبدیل به مشک شد، دیگر به حالت اول برنمی‌گردد. همچنین فرد دیوانه هرگز نمی‌تواند عاقل شود.

هوش مصنوعی: روز روشن نمی‌شود چون کرم شب‌افروز که با چهره خوب تو مانند ماه در برابر دیگران قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: امواج خطر به حرکت در می‌آورند فضا را که دیوانگی را به دنبال دارد و به زنجیرهایی تبدیل می‌شود که صدها بار در هم تنیده‌اند.

هوش مصنوعی: من به مانند صدفی هستم که به خاطر مشکلات درونیم دچار دردسر هستم، و اگر به چیزی که می‌خواهم دست پیدا کنم، ممکن است که قلبم دردی بیشتر ببیند.

هوش مصنوعی: پیران که دندان‌هایشان می‌ریزد، بیشتر به مال و نعمت دنیا وابسته می‌شوند. مانند صدفی که به دلیل نبودن مروارید، تنها با زباله‌های دریا پر می‌شود.

هوش مصنوعی: روزی خواهد آمد که پشیمانی همچون دندانی، به دست کسی که درس‌های منفی را پذیرفته، آسیب خواهد زد و او را به دام مشکلاتی خواهد انداخت.

هوش مصنوعی: دل روشن و پاک سپند، به خاطر ناآرامی و بیقراری‌اش، می‌سوزد و از جمع و دوری‌هایش رنج می‌کشد.

هوش مصنوعی: حرص و طمع انسان را کور می‌کند و نمی‌گذارد تا از خوبی‌های دیگران بهره‌مند شود؛ چرا که گاهی نیازمندانی که در جستجوی کمک هستند، به راحتی و با لبخند از آنچه که دارند می‌گذرند.

هوش مصنوعی: خاکی که فراموش شده، مانند دانه‌ای سوخته است! صائب، روزی خواهد آمد که از تو فراموش خواهند شد.