هوش مصنوعی: این دنیا به چه اندازه زیباست که وقتی محبوبم از سفر برمی‌گردد، گویی نوری که به آن نگاه شده، دوباره به دیدگانم بازمی‌گردد و من را شگفت‌زده می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر قدرت ناتوانی این‌گونه باشد که من درک کرده‌ام، پس مانند تیغی دندانه‌دار می‌شود که از سپر باز می‌گردد.

هوش مصنوعی: سفر در مسیر عشق هرگز تکرار نمی‌شود. هرگز کسی که این راه را پیموده است، نمی‌تواند به همان شکل به نقطه‌ی آغاز برگردد.

هوش مصنوعی: من آنچنان از خود دور شده‌ام که بازگشت به خود برایم غیرممکن است. مانند سنگ، خفته و بی‌عاطفه‌ام، و گویی شعله‌ای در دل من وجود ندارد که دوباره شعله‌ور شود.

هوش مصنوعی: انسانی که به طمع دنیا و مال دنیا دست بزند، نمی‌تواند از دنیا کناره‌گیری کند. مانند مگسی که به شکر می‌چسپد و به‌طور مکرر به سمت آن برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: ناله و درد من و تفکر درباره آسمان، چه بعید است که تیر سرسخت کمان به سپر برگردد.

هوش مصنوعی: آهو که به خاطر خودخواهی خود در حال فرار است، به خاطر تماشای تو ای پسر زیبا، به سمت تو برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: نگران دوری و غریب بودن خود نباش، چرا که نور ماه حتی به خورشید هم بازمی‌گردد.

هوش مصنوعی: با تمام قدرتی که به کار می‌برم، برای رهانیدن قلبم از غم و ناراحتی، اگر این دردها را از عمق وجودم بکشیم، باز هم آن احساس تلخ به قلبم برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: زندگی شیرین انسان هرگز از یاد دنیای حقیر و کم ارزش نمی‌رود، مثل این‌که شکر از نی خشک بازگردد.

هوش مصنوعی: زمانی که عمر از دست رفت، افسوس خوردن فایده‌ای ندارد. همان‌طور که نمی‌توان از صدفی که در نیسان است، آب و مروارید گرفت، نمی‌توان به گذشته برگشت و فرصتی را که از دست رفته دوباره به دست آورد.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است معشوق از حال من بی‌خبر باشد، مگر اینکه به سراغم بیاید؟ در غیر این صورت، آن صبوری که دارم خبرهایش برمی‌گردد.