هوش مصنوعی: دل خوشی مانند یوسف نیست که به آسانی پیدا شود؛ همچنین عافیتی که گم شده، دلیلی برای ناامیدی نیست چون ممکن است دوباره پیدا شود.

هوش مصنوعی: خنده‌ی کبک از بالای کوه، به جنون و دیوانگی ما افزوده است و سنگ کوچکانی که در دست کودکان است، به این حالت ما دامن می‌زند.

هوش مصنوعی: اگر ترس خونین گل‌های لاله از فضای اطراف کم نشود، دل تیره و تار من از دامن صحرا ناامید و مغموم خواهد شد.

هوش مصنوعی: آینه‌ای که باطن را نشان می‌دهد، تنها در عالم غیب وجود دارد. دل نمی‌تواند با تدبیر و تلاش خود پاک و روشن شود.

هوش مصنوعی: دل آشفته و نگران نمی‌داند چطور به یاد بیاورد؟ چه تصوری است که انگار جواهر به صدف برمی‌گردد؟

هوش مصنوعی: اگر قطره‌ای بتواند به یک موج آرام تبدیل شود، جای تعجب است که دلش بخواهد به دریا وصل شود.

هوش مصنوعی: در دل بی‌تکلف ما، عقل باعث می‌شود که زیبایی عشق نمایان شود و در این جهان، نادرستی‌ها مانند لکه‌ای بر صفحه سفید زندگی به چشم می‌آیند.

هوش مصنوعی: رشته‌ای از تجربیات و عبرت‌ها وجود دارد که اگر به آن توجه نکنیم، همچنان در دام نادانی و عدم بینش گرفتار خواهیم ماند. تا چه زمانی می‌خواهیم بدون شناخت به تماشا بپردازیم؟

هوش مصنوعی: چهره شمع از ضربه‌های پروانه کبود و تار شده است. با چه امیدی ممکن است کسی بخواهد در جمع به زیبایی بپردازد؟

هوش مصنوعی: قلب من جراحت‌های عمیقی دارد که هیچ درمانی برای آنها وجود ندارد. حتی اگر سوزن عیسی، که به معنای شفابخشی است، در دست باشد، نمی‌تواند این زخم‌ها را ببندد.

هوش مصنوعی: عشق هیچ‌گاه نمی‌تواند در پرده و حجاب باقی بماند. برای رسیدن به مقام بلند و زیبایی عشق، نمی‌توان در خفا و پنهانی زندگی کرد. عشق واقعی باید آزادانه بروز کند و نمی‌تواند در محدودیت‌ها بماند.