هوش مصنوعی: از کمبود و بی‌ثمر بودن ناراحت نمی‌شوم و به آن رضایت می‌دهم، تا زمانی که فصل جدید با زیبایی‌ها و سرسبزی‌هایش فرا برسد. همچنین، در برابر درد و رنجی که دارم صبر می‌کنم تا زمانی که زیبایی و خوشی به زندگی‌ام بازگردد.

هوش مصنوعی: گلی بر صورت من نروئیده است و هیچ زیبایی ندارم، مگر اینکه در خون خود غوطه‌ور شوم تا رنگ و رویی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: روزگاری خواهد رسید که اشک‌های تلخ من بر دل‌نوشته‌هایم ریخته خواهد شد، زمانی که عشق من با لب‌هایی شیرین‌تر از خواب‌های بهاری به جمع ما بیاید.

هوش مصنوعی: می‌توان در زمانی مناسب، دشمن بی‌فکر را به آداب رفتار آشنا کرد. من با حکمت و روش فکر می‌کنم تا وقتی که بهار فرامی‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر در مسیر عشق، خارهایی به من آسیب بزند، آن‌قدر از دل تنگی و ناراحتی می‌گريم که انگار خون از چشمانم بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که می‌تواند بتواند به کمک من بیاید، اشک‌های پشیمانی است، وگرنه در زندگی چه چیزی دارم که ارزش توجه داشته باشد؟

هوش مصنوعی: هیچ کس به کارم نمی‌آید و هیچ کس نمی‌تواند اوضاع آشفته‌ام را سامان بدهد، مگر آنکه روزی از طریق شکاف در دیوار، به راه‌حلی دست پیدا کنم.