هوش مصنوعی: آیا کسی می‌تواند مدت طولانی مانند شمع زندگی کند و از جان خود برای دیگران روشنایی ببخشد؟ او هر لحظه در حسرت و غم، زبان خود را به دندان می‌گیرد.

هوش مصنوعی: به هر طرفی که نگاه می‌کنم، خودم را نمی‌بینم. نمی‌دانم چه زمانی بود که در این حالت سردرگمی هستم و کنترل خود را از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: اگرچه گرداننده آسمان‌ها مرا مانند مهر دور کند، هرگز اجازه نمی‌دهم که خون شبنم بر شمشیرم بیفتد و آن را آلوده کند.

هوش مصنوعی: خریداران، مانند قارونی که ثروت خود را در زمین پنهان کرده، به زیر خاک افتاده‌اند. اگر دکانم با کسادی روبرو شود، می‌خواهم ثروت و دارایی‌ام را پخش کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا، هر چیزی که بخواهی، با کمال میل درخواست کن؛ چرا که این مکان به قدری پر از محبت و دوستی است که حتی جان خود را نیز برای میهمانانش دریغ نمی‌کند.

هوش مصنوعی: زمین از سایه پرندگان بلندپرواز مزین است؛ ای پرنده تازه‌پرواز، از لانه‌ات بیرون بیا.

هوش مصنوعی: به خاطر وجود مشکلات و سختی‌های زندگی، قلبم مانند برگی که نگران خزان باشد، بی‌ثبات و ترسان است. اما در عین حال مثل خار دیواری، در برابر این مشکلات ایستادگی می‌کنم و نمی‌لرزم.

هوش مصنوعی: اگر در دل او هیچ راز و گوهری وجود ندارد، پس چرا دریا در درون خود سنگ‌های قیمتی و گرانبهایی را نگه می‌دارد؟

هوش مصنوعی: گل در اثر زیبایی و جذابیت چشمان گرسنه به وجود آمده است. در دنیای اینجا و اکنون، تلاش کن تا جایی که می‌توانی از مرز و حریم خودت خارج نشوید.

هوش مصنوعی: وجود خوش‌آوایی من مانند گلی است که در باغ خود می‌بالد و احساس آزادی و ایمنی را به دیگران می‌دهد، در حالی که بهشت واقعی مانند باغی نیست که من تنها بلبل آن باشم.