هوش مصنوعی: چطور ممکن است کسی که غافل است، زیبایی و بهبودی کار خودش را ببیند؟ او فقط به زیبایی یوسف نگاه می‌کند و نمی‌تواند راه کاروان را مشاهده کند.

هوش مصنوعی: کسی که به عیب دیگران توجه دارد، نباید انتظار داشته باشد که نقص‌های خودش را ببیند؛ زیرا او خود را در تاریکی قرار داده و نمی‌تواند واقعیت را به درستی درک کند.

هوش مصنوعی: برگی که در فصل بهار زیبایی و زندگی را تجربه کرده، حالا در پاییز به آرامش رسیده و از تغییرات و مشکلات آنچه برایش پیش آمده، بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: اگر دل را به کسی که ارزش محبت را می‌داند بسپاریم، دیگر هیچ پشیمانی وجود ندارد. چه عیبی دارد که به خاطر عشق یوسف، کسی زیانی ببیند؟

هوش مصنوعی: با ناخن علامتی از دیوانگی را ایجاد می‌کنم. چه خوشبخت است کسی که در دیدار دوستانش، چهره‌ی زیبای ماه نو را مشاهده کند.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی مقام و جایگاه بلندی داشته باشی، از درگاه و آستان عبور نکن، زیرا هر کسی که در جایگاه والاست، از درگاه پایین‌تر را می‌بیند.

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر گناهش به درستی و صراحت اعتراف کند و از خطای خود پشیمان باشد، به راحتی از بار گناه خود رها می‌شود و به آسمان نگاهی می‌اندازد تا درک کند که باید بابت اشتباهش عذرخواهی کند.

هوش مصنوعی: کسی که بتواند بر نفس خود کنترل و مهار داشته باشد، می‌تواند بر نیروهای سرکش جهان نیز تسلط پیدا کند.

هوش مصنوعی: من هیچ‌گاه جز زیبایی او چیز دیگری نمی‌بینم، مثل کودکی که در حال چیدن گل، فقط زیبایی باغبان را می‌بیند.

هوش مصنوعی: در این میخانه، صحبت از بی‌خیالی و بی‌اعتنایی است. صائب می‌گوید که اگر کسی از انتقاد و سرزنش دیگران غمگین نشود، مانند این است که سنگی سنگین را ببیند و به آن اهمیت ندهد.