هوش مصنوعی: در دل انسان جز اندوه و درد باقی نمی‌ماند و همانطور که از چوب عود در مجمر فقط خاکستر سیاه باقی می‌ماند، از دل نیز جز غم نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: آن چهره‌ای که نور خورشید قیامت را بر خود دارد، لبی دارد که از آب حیات کوثر هیچگاه خالی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: در روزهای تاریک و غمگین ما، صبحی که با لبخند و شکرگزاری جلوه‌گری می‌کند، نمی‌داند که این شادی و خوشحالی همیشه پایدار نیست و به زودی از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: وقتی مجنون، غزالان را سرگردان و رام خود کرد، به روشنی متوجه شدم که عشق و دیوانگی در هیچ کاری پایداری ندارد.

هوش مصنوعی: با تلاش و سختی فراوان سعی کردم که دل خود را آرام کنم، اما ندانستم که وقتی دل به روشنی و شفافیت می‌رسد، دیگر نمی‌تواند به حالت قبلی خود برگردد.

هوش مصنوعی: با رفتن تاثیر عشق از قلبم، غم و اندوهی که در دل داشتم، به من جرأت و قدرتی نمی‌دهد. وقتی که عشق از من دور می‌شود، دیگر هیچ نیرویی برای مقابله با مشکلات ندارم.

هوش مصنوعی: وقتی صبح از پشت نقاب خود بیرون می‌آید، مانند خورشید درخشانی، روشن می‌شود که زیبایی و طراوت دلربا هرگز در سایه و پنهانی نمی‌تواند باقی بماند.

هوش مصنوعی: سعی کن که راز دلت را نگه داری و به زبان نیاوری. وقتی که احساسات و نگرانی‌ها به سطح می‌آیند، دیگر نمی‌توان آن‌ها را پنهان کرد، مانند وقتی که شراب در جام ریخته می‌شود و نمی‌توان آن را برگرداند.

هوش مصنوعی: از آرزوهای بی‌پایان و خیالات دور دست خود دست بردار، زیرا همچون دودی که در آتش می‌سوزد، هیچ‌گاه نمی‌تواند در دست بماند.