هوش مصنوعی: دل بی‌خبر از خودم، عشق را از نفرت تشخیص نمی‌دهد. وقتی آتش شعله‌ور می‌شود، دیگر نمی‌فهمد که آب و روغن چه تفاوتی دارند.

هوش مصنوعی: غریبی و وطن برای دل‌های پریشان هیچ تفاوتی ندارد؛ مانند قفسی است که بلبل مست از باغ و گل‌ها بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: سینه به خاطر محبت و شوقی که دارد، به فکر نیفتاده است. وقتی دل از هر سو پراکنده می‌شود، مثل آهو که از هم جدا می‌افتد. زمانی که نافه (موی گیسو) جدا شود، دیگر نمی‌داند چگونه به هم بپیوندد.

هوش مصنوعی: من همیشه در حال احساس درد و زخم ناشی از عشق هستم و هرگز غافل نیستم که هیچ‌کس به اندازه من ارزش لحظه‌های آرامش و خوشی را نمی‌داند.

هوش مصنوعی: از آتش دور می‌شود، چون سپند من نمی‌داند که در گودال داغ چگونه باید رفت و آمد کرد.

هوش مصنوعی: آیا می‌شود که دل سخت و بی‌احساس مانند سنگ نرم شود؟ در غیر این صورت، احساس درد و اندوه ما به حالتی نامرئی باقی می‌ماند و هیچ‌کس متوجه آن نخواهد شد.

هوش مصنوعی: غبار ناشی از خطای انسانی به هیچ وجه به سمت پاکی و روشنایی بازنمی‌گردد و نمی‌داند که چگونه می‌تواند به اصالت و معصومیت خود برگردد.

هوش مصنوعی: از بیان درد و مشکلات خود به کسانی که احساس و درک عمیقی ندارند پرهیز کن؛ زیرا هر کسی نمی‌تواند ارزش و زیبایی چیزهایی که ندیده را درک کند.