هوش مصنوعی: دل آدم با هیچ طوفانی نمی‌تواند به آرامش برسد، اگرچه من می‌توانم با مهارت از کوه بیستون سنگ‌هایی را به حرکت درآورم.

هوش مصنوعی: عشق می‌تواند هوس را به وجود بیاورد و دل من را می‌سوزاند. صائب، این شعله‌ی طلایی همچون چنگ چوبی قادر است چیزهای بی‌ارزش و بی‌فایده را به خود جذب کند.

هوش مصنوعی: اگر چهره محبوب رنگش را تغییر دهد، این نشان از رحم و محبت نیست، بلکه به مانند نیرنگی است که هر لحظه لباس جنگ را به تن می‌کند.

هوش مصنوعی: درخواست نکن که ما از دل آزرده و ناراحت خود شکایت کنیم، زیرا این دریا با گل و لایش ممکن است رنگ و حالت ما را تغییر دهد.

هوش مصنوعی: من در این بیابان نمی‌توانم بمانم، حتی اگر رهبر کاروان به جلو برود و راه را نشان دهد.

هوش مصنوعی: غم و نگرانی برای آینده نتواند به من لطمه بزند، زیرا غم و اندوه دنیوی به اندازه‌ای مرا ناراحت کرده که نمی‌توانم بیشتر از این تحمل کنم.

هوش مصنوعی: هرچند که مانند شبنم نازک و زلال شدم، اما آرزو دارم که بی رنگی من باعث شود تا در کنار خار و گل به یکسان دیده شوم.