هوش مصنوعی: به آرامش رسیدم تا هنگامی که اشک‌های دلم مانند رنگ لاله جاری شد. برای اینکه پايم به سنگ برخورد نکند، به دیوار تکیه دادم.

هوش مصنوعی: غم و اندوه‌های دنیا چقدر می‌تواند زیاد باشد که عاشقان را به دور خود می‌کشد؟ دیوانگی، حفاظ و امنیت را حتی مانند ویژگی‌های خطرناک، به چالش می‌کشد.

هوش مصنوعی: از دشمنی دوری کن چون دشمنی که در مسیر صلح قدم بردارد، خطر کمتری دارد. چرا باید از کسی بترسی که به جنگ می‌آید؟

هوش مصنوعی: صدای تلخی دل را به شدت بر جگر می‌فشارد، کدام شیشه‌ی دل به خاطر او بر سنگ افتاده است؟

هوش مصنوعی: ای دامانی که به خاطر بی‌پناهی و عریانی‌ات، دستم به آستینت رسید و از گرفتاری و تنگنای اوضاع به تنگ آمده‌ام، لطف و رحمتی به من ارزانی کن.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف ناامیدی و یأس خود می‌پردازد. او بیان می‌کند که نه از عبادت و مسجد به چیزی دست یافته و نه از میخانه و شادی‌های زندگی کمک و نجاتی دریافت کرده است. هر کجا که رفته، امیدش به بن‌بست رسیده و دچار شکست و ناامیدی شده است.

هوش مصنوعی: در مدت کوتاهی، صائب به لباس‌هایی که با رنگ غنچه آراسته شده‌اند، می‌پردازد و هر کسی که وضعیت مالی‌اش خوب نیست، در باغ گل با مشکل رو به رو می‌شود.