هوش مصنوعی: خوش به حال کسی که در میخانه‌اش آبرویی دارد که وقتی از پا بیفتد، در کنار او باید سبو (اپل) باشد.

هوش مصنوعی: گاهی شخصی با کاسه‌ای پر از شراب، نشسته و به آرامی سخن می‌گوید و گاهی همزمان با دوستان خود در کنار ساغر، لحظاتی شاد را سپری می‌کند، یا حتی برای لحظه‌ای در کنار ظرفی پر از شراب می‌نشیند.

هوش مصنوعی: بیا و به فکر حال کسانی باش که در رنج و درد زندگی می‌کنند؛ تا کی باید ما مثل کدوهای توخالی بی‌مغز و بدون هدف باشیم؟

هوش مصنوعی: از زیبایی چهره‌ات، آب و طراوتش در جوی‌ها محو شده در میان مردم، آیینه‌ای می‌سازد که نشان‌دهنده‌ی چه حقیقتی می‌تواند باشد؟

هوش مصنوعی: ای سوزن عیسی، سر خود را از کنار ما دور کن، چرا که زخم‌های سینه‌ی چاکان، تشنه‌ی خون هستند و نیاز به رفو دارند.

هوش مصنوعی: گفتگوی آشفته‌ای که از قلم تسلیم بیرون می‌آید، باید به گونه‌ای باشد که مثل طنابی در گلو احساس حبس و فشار کند.

هوش مصنوعی: از جسم خاکی خود زیر فشار مشکلات زندگی، می‌ترسم که ذهنم دچار درگیری و آشفتگی شود و این غبار، به یاد و خاطره‌ام آسیب بزند.