هوش مصنوعی: در آغاز عشق، دل عاشق دچار اندوه است، چون تا زمانی که عشق در وجودش شعله‌ور باشد، دردی در درونش وجود دارد که باعث ناراحتی‌اش می‌شود.

هوش مصنوعی: امروز تو قدرت و امکان داری، پس گرهی از دل خود بگشای، زیرا دست ما به خاطر ناتوانی‌مان در کمین است و نمی‌تواند به تو برسد.

هوش مصنوعی: اگر به سلامت و خوشبختی خود اهمیت می‌دهی، باید از دنیا و مشکلاتش دوری کنی، زیرا در اینجا همیشه موانع و سختی‌هایی همچون سنگ و چاه در مقابلت وجود دارد.

هوش مصنوعی: کسی که از غم دوری و غربت بی‌خبر است، در زندگی‌اش از نعمت‌ها و خوشی‌ها بهره‌مند است. او مثل گلی خوشبو در دشت‌های دوردست است و همچنان شاداب و سرزنده می‌ماند.

هوش مصنوعی: تو به وعده‌هایی که در نامه‌ها داده بودی، عمل نکردی و تنها با یک پیام کوتاه یاد مشتاقان را به فراموشی سپردی، همین است، همین است!

هوش مصنوعی: عشق انسان را به گونه‌ای در بند می‌کند که او نمی‌تواند همیشه از روزهای خوش بهره‌مند شود. مانند صید بیچاره که در دام شیر گرفتار است و هر لحظه در ترس و خطر به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: در این باغ به اندازه نیاز خود بخور و به خودت توجه کن، زیرا همچون زنبور که همیشه خانه‌اش را پر از عسل می‌کند، تو نیز می‌توانی خود را سرشار از نعمت‌های زندگی کنی.