هوش مصنوعی: می‌خواهم لحظه‌ای مانند صبح باشم تا بتوانم دنیا را روشن کنم، همان‌طور که صبح نور می‌افشاند.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که من به تمام زیبایی‌ها و امکانات دنیا به چشم سیر نگاه می‌کنم، اما در این لحظه فقط می‌خواهم از این خوشی و شادی که دارم لذت ببرم و به دنیای بیرونی وابسته نباشم.

هوش مصنوعی: هر که دارای نفسی صحیح شده است، مانند عیسی، از کشتن و آسیب به دیگران نمی‌هراسد. من هم از گزندهایی که می‌تواند به من برسد نمی‌ترسم، اگر نفس من از وجود من ناشی شود.

هوش مصنوعی: من از این محدوده و مشکلات فاصله می‌گیرم، حتی اگر به من تاج فریدون و تخت جمشید هم داده شود، به خاطر بی‌نیازی‌ای که دارم.

هوش مصنوعی: هیچ بهره‌ای جز دردسر از سلطنت سلیمان نصیب من نمی‌شود، افسوس که اگر حتی انگشتری داشته باشم که جن را تحت سلطه خود درآورد، باز هم به درد من نمی‌خورد.

هوش مصنوعی: من با اشک و ناله، داغ‌های تازه‌ی دردها را احساس می‌کنم. من شمعی هستم که در سوگ دیگران می‌سوزم و نورم به خاطر آن‌هاست.

هوش مصنوعی: دلم پر از شادی و محبت است، اما در دل دیگران غم و داغی وجود دارد. مردم به خاطر بی‌خیالی من، از غم‌هایم بی‌خبرند، در حالی که شاید غم و اندوه دنیا از وجود من ناشی شده باشد.

هوش مصنوعی: من نه از برتری و تکبر خود خوشحال هستم، بلکه همچون ابر بهاری که تنها به خود می‌بالد، دنیا به خاطر من شاداب و خوشحال است.

هوش مصنوعی: من با یک نگاه به چهره‌ی طلایی‌ات، دلم را به شوق می‌آورم، حتی اگر در باغ بهشت همانند آدم، در انتظار تو باشم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم دامنم را بر زمین بدوزم و گره بزنم، می‌خواهم این کار را با دقت و توجه انجام دهم. می‌خواهم که مانند مسیحا، رشته‌ای از مریم که به من مربوط است، در دستانم باشد.

هوش مصنوعی: مرا به حال خود بگذار، چون خار سر دیوار که در سختی و خشکی زندگی می‌کند. اگر هم از من تنها یک قطره شبنم باقی بماند، آن را در طوفان می‌زنم و به حرکت در می‌آورم.

هوش مصنوعی: به من اجازه نده که در هنگام رفتن، آینه به خودم نگریسته و عواطفی از خودم را ببینم. ای همراه، مواظب باش که خدشه‌ای به ذهن و روح من در این لحظه وارد نشود.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ای که نگاه بدش به من توجه دارد، من نیز آرامش دارم؛ تا زمانی که توجه و نگاهش از من کم‌تر شود.