هوش مصنوعی: جان‌های انسان‌ها به هم نزدیک و پیوسته شدند، و زیبایی‌های دنیا مثل زلف‌های آشفته گشت. لطافت‌ها و ناز و زیبایی مانند سیبی بر روی زنخدان نمایان شد.

هوش مصنوعی: یک خط سبز از لعل باصفای او نمایان شد، که به خاطر غیرت سیاه عالم، به چشم آب حیوان تبدیل گشت.

هوش مصنوعی: در آن فضا و محیطی که دندان‌ها در هم فشرده‌اند، حیرتی دارم که چگونه در این نقطه‌ی نامشخص، این سی تکه پنهان شده‌اند؟

هوش مصنوعی: تیغ او که در دست دارد، عطش خون‌ریزی دارد، هرچند که از بدن شهیدانش زمین‌های خوب و آباد به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: آیا کسی که سوار بر نی است برای شکار بیرون نیامده است؟ که او به اندازه‌ای جسور است که بر شیر قوی و نیرومند انگشت تهدیدش را گذاشته و او را نشانه‌گذاری کرده است.

هوش مصنوعی: پروانه‌ی سرگشته‌ای که می‌سوزد، با دیدن چهره‌ی معشوقش، حتی اگر شمع هم در زیر دامنش باشد، باز هم احساس سوزش و اشتیاق دارد.

هوش مصنوعی: تنها زمانی می‌توانم به فریاد برسم که از خودم بیرون بیایم، زیرا در حال حاضر جنون و شور من، به اندازه‌ای شدید است که به یک بیابان تنگ تبدیل شده است.