هوش مصنوعی: اگر به این موضوع توجه کنی، عشق و علاقه‌ات به من مانند آتش خواهد سوخت، و از زباله‌های هوس و آرزوهای بی‌اساس، دلی پاک و خالص برایت به ارمغان خواهد آورد.

هوش مصنوعی: اگر سبزه‌ای از چهره‌ی زیبا و رنگین او جوانه بزند، گل به دلیل شرم و خجالت در لابه‌لای علف و خاشاک پنهان خواهد شد.

هوش مصنوعی: چشم و دل من که هیچ چیز را نمی‌بیند، به گونه‌ای سیر و پر می‌شود؛ وقتی که خاک روان از اشک‌ها سیراب شود، مانند اینکه چشمه‌ای از دل جاری شده باشد.

هوش مصنوعی: در آن روزی که یار سوار بر اسب بود، می‌دیدم که زیر پای او، افرادی زیادی به خاک می‌افتند و سر به زیر می‌گذارند.

هوش مصنوعی: از دل آرزوها نمی‌توان به راحتی ریشه کن شده و آن‌ها را پاک کرد، همان‌طور که نمی‌توان از میان چمنزار، گل‌های بیگانه را برداشت بدون این‌که به باغ پاک آسیب برسد.

هوش مصنوعی: من مانند پروانه بر آتش فهم و آگاهی خود شیرجه می‌زنم، غافل از اینکه این کار باعث می‌شود روزهایم تحت تأثیر آتش شعورم تاریک و دچار مشکل شود.

هوش مصنوعی: خاکستر من به باد رفت و قلبم روشن نشد، نمی‌دانم کی آیینه‌ی وجودم دوباره صاف و بدون کدورت خواهد شد.

هوش مصنوعی: در روزی که خبرهای خوشی به گوش می‌رسید و اوضاع خوب به نظر می‌آمد، احساس می‌کردم که مشکلات و موانع برطرف خواهند شد و روزهای بهتری در پیش است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به امید و آرزوهایش اشاره می‌کند. او می‌خواست که امیدش مانند شمعی در تاریکی روشن باشد، اما نمی‌دانست که این امید می‌تواند به شعلۀ بی‌رحمی تبدیل شود که همه‌چیز را می‌سوزاند و به خرمنش آسیب می‌زند. به عبارتی دیگر، او از نیکویی و شادابی امیدش غافل بود و نمی‌دانست که این امید ممکن است نتیجه‌ای ناگوار برایش داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر دلت به عشق می‌سوزد، نگران نباش صائب، چون این سوختن باعث می‌شود که در دل خاک، آرامش به تخم بیفتد و نسل جدیدی شکل بگیرد.