هوش مصنوعی: به دل‌های غمگین، آن گوهر درخشان آویخته می‌شود که به راحتی می‌تواند جرقه‌ای بر روی کباب ملتهب ایجاد کند.

هوش مصنوعی: در آن دریا که انسان‌ها جان خود را به خطر می‌اندازند، ساحل‌نشینانی وجود دارند که از خطرات و طوفان‌های آن بی‌خبرند و در معنا در لنگر آرامش خود آویزان مانده‌اند.

هوش مصنوعی: رگ جانم به خاطر غیرت به شدت در حال جوش و خروش است، اگر پروانه‌ای دچار شعله آتش شود و بال و پرش را بسوزاند.

هوش مصنوعی: تنها نتیجه‌ای که از نزدیکی به انسان‌های نیکو به دست می‌آید، گرفتاری است؛ چرا که زمانی که کار کسی به مشکل می‌خورد، مانند این است که گره‌ای در رشته‌ای بیفتد، همان‌طور که اگر مرواریدی به رشته‌ای آویخته شود.

هوش مصنوعی: هرکه از آتش آگاهی و روشن‌بینی بهره‌مند شود، مانند این است که دائم به دامن کسی می‌چسبد، یعنی در هر لحظه با افراد شایسته و با بصیرت ارتباط برقرار می‌کند.

هوش مصنوعی: شاید تنها زمانی که زیبایی او در آثارش تجلی کند، ما که روزگار سختی را می‌گذرانیم به فکرش بیفتیم. چرا که وقتی زیبایی‌اش مانند آیینه‌ای تاریک شود، در گرد و غبار فراموشی می‌افتد.

هوش مصنوعی: کشتی گرفتن با افراد توانمند فایده‌ای ندارد؛ زیرا هرکس با گردون (سرنوشت یا تقدیر) در بیفتد، دائماً در خاک خواهد ماند.

هوش مصنوعی: صائب، با مهارت خود به این نکته اشاره می‌کند که افراد بخیل و کم‌مایه، مانند خارهایی هستند که به سختی در دامن راهروها قرار می‌گیرند. یعنی باید با زبان و رفتار هوشمندانه، آن‌ها را کمتر به خود جذب کنیم و از وجودشان در زندگی خود بکاهیم.