هوش مصنوعی: حرف و سخن از چشمان زیبا و دلنشین او سرازیر می‌شود، مانند رشته‌های زنجیر که از این قلم محکم و استوار جاری می‌گردد.

هوش مصنوعی: دلم را آزرده نکن، که اگر بر من بخندی، از چهره‌ی زیبات به قدری تحت تأثیر قرار می‌گیرم که مانند قطرات طلا از شمشیر می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در آن محفل، عاشقی که دلش تاب و توان ندارد، چگونه می‌تواند از احساساتش گل‌های زیبایی بچیند؛ چرا که حالتی غمگین و رنگ باخته دارد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی سلامت بمانی، به چشمان خود نگاه کن و به درون خود برو. زیرا افرادی که خود را بالا می‌دانند، به راحتی به اهداف دیگران آسیب می‌زنند.

هوش مصنوعی: اگر لب‌های او کم‌حرف شده‌اند، به خاطر ناز او نیست. بلکه وقتی که چیزها به تنگی و محدودیت می‌افتند، آنچه باید گفته شود، دیرتر بیان می‌شود.

هوش مصنوعی: تو که با دل سنگین خود راضی به جوی شیر نیستی، در حالی که اگر بخواهی، به اندازه نیازت از شیر پستان سرازیر می‌شود.

هوش مصنوعی: از شدت حیرت و گیجی، انگشت خود را به دندان می‌زنم. اگر بدانی، ببین که چه چیزهایی از قلم سرنوشت بر زمین می‌ریزد.

هوش مصنوعی: مرا در ویرانی‌هایم تنها بگذار ای معمار بی‌احساس، چرا که فکر تجدید ساختن، رنگ و روح مرا از چهره‌ام می‌پرد.

هوش مصنوعی: من در برابر دلبستگی‌ها و وابستگی‌ها احساس ناتوانی می‌کنم، چرا که مانند آتش، آفت‌ها و مشکلات از این علاقه‌ها به من آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: زبان خود را برای گفتن هر حرف بی‌فایده‌ای به کار نبر، زیرا این نوع سخن گفتن، به مانند شمشیری است که به نابخردی‌ها آسیب می‌زند.