هوش مصنوعی: هر که به سادگی تو در لباسش گل بریزد، در حقیقت مانند کسی است که در جیب و دامن خود خاشاک و زباله جمع می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی تو با آن قامت موزون و زیبایت به باغ می‌رسی، جای تعجب نیست که گردنبند پرندگان بر اثر لرزش درختان و گیاهان بیفتد.

هوش مصنوعی: سنگ عقیق از خشکی ستاره سهیل راحت می‌شود، اگر لب‌های سرخ او جرعه‌ای بر خاک یمن بریزند.

هوش مصنوعی: من از شمعی که باعث آرامش من است، امید دارم که این شمع، شوخی‌اش باعث می‌شود پروانه‌ها به جای گلبرگ‌ها بر پیراهنم بریزند.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که زیبایی و جذبه او چنان است که گویی شعله‌های آتش از نوک انگشتانش بیرون می‌ریزند و همه را مست و شگفت‌زده می‌کند.

هوش مصنوعی: روز قیامت فرا می‌رسد و در آن روز، هر گرد و غباری که از این زمین برمی‌خیزد، به نحوی به آن زیبایی و جذابیت اشاره دارد که از قامت شگفت‌انگیز او ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: عشق او آنقدر عمیق و سوزان است که هر قطره اشکی که از چشمان من می‌ریزد، شادی و زیبایی را در دل زمین ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: هرچند که من مانند یعقوب، چشمی برای دیدن ندارم، اما چشمی دارم که بتواند بوی پیراهن را در مسیر ببیند.

هوش مصنوعی: قطره‌ای از مروت و فداکاری موجود نیست که بتواند لعل (عشق) را سیراب کند، مگر اینکه بر روی آتش احساس من، آبی بریزد که از چاه ذقن (محبوب) جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: آب در چشم غواص غمگین نمی‌چرخد، هرچند که در زیر ضربه‌های ارزشمند، دانه‌های گوهر از دهنش بیرون می‌ریزد.

هوش مصنوعی: دنیای خلقت هیچ‌کس را مانند من که بختی بدی دارم و جدایی را تجربه می‌کند، ندارد؛ زیرا در دل من، رنگ غم و دوری از وطن مانند صبحی که نویدبخش روشنایی است، قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: وقتی فرهاد از تصویر دلنشین عشق‌اش دست کشید، فهمیدم که در نهایت، او باید با تیشه‌ی زهرآگین خود، به کوه و دردهایی که در آن دارد، آسیب بزند.

هوش مصنوعی: من به روشنی و زیبایی خود اهمیت می دهم و سعی می‌کنم شخصیت و ارزش‌های خود را حفظ کنم. اما اگر دیگران بخواهند مرا ناراحت کنند یا بر من خشم ببارند، مانند این است که بی‌رحمانه بر من خرده‌گیری کرده و در من زخم می‌زنند.

هوش مصنوعی: هرچند که از نظر مالی در مضیقه هستم، اما غیرت مردانه‌ای دارم که اگر کسی بر آبرویم لطمه بزند، خون خود را فدای آن می‌کنم.

هوش مصنوعی: در دل من آنقدر غم و غبار وجود دارد که وقتی چیزی را می‌نویسم، کلامم آغشته به این غم و غبار می‌شود، انگار که هر بار که قلم را برمی‌دارم، آثار غبار از نوشتارم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: از خودت کمتر از غنچه نباش، آن‌چنان شکوفا شو که گل‌های تازه‌ات در دامن مرگ بریزد.

هوش مصنوعی: نه کسی می‌تواند به درستی وضعیت درونی من را درک کند و نه می‌تواند بفهمد چه سخنانی در دل من وجود دارد. این به خاطر آن است که افکار و احساسات من آنقدر درهم و برهم‌اند که به راحتی نمی‌توان آن‌ها را بیان کرد.

هوش مصنوعی: دلِ کسی که از عشق جراحتی ندیده باشد، چگونه می‌تواند شور و هیجان پیدا کند؟ حتی اگر صدها بوی خوش از موهای کسی در اشعارش بیافتد.