هوش مصنوعی: از دل آدمی که از خمودگی رنج می‌برد، شادی و سرزندگی با شراب قرمز بیرون نمی‌آید، همان‌طور که از آب دریا هم عطر خوش عنبر به وجود نمی‌آید.

هوش مصنوعی: زلف او هیچ دیوانه‌ای به اندازه من آرامش ندارد، زیرا از زنجیر قلب من هیچ صدایی شبیه جوهر نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: زبان تند و آتشین با نرمی و ملایمت تسکین می‌یابد، مانند چراغی که وقتی روغنش از دانه کشت باشد، دودی از آن بلند نمی‌شود.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که در شرایطی که انسان تنها و غریب باشد، نمی‌تواند به بلوغ و پختگی برسد. همچنین، به این نکته اشاره دارد که دریا به تنهایی نمی‌تواند چیزی با ارزش مانند عنبر تولید کند و برای رسیدن به چیزهای خوب و ارزشمند، باید شرایط مناسبی وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: صائب به قدری در انتظار و امید خود غرق شده است که حتی از آینه‌ای که زنگ زده هم نتوانسته است حرکتی ببیند و گویی تلاش او بی‌ثمر است.