هوش مصنوعی: رنگ چهره‌ی زیبای تو از باغی سرشار از گل‌ها سرچشمه می‌گیرد و رفتار تو همچون جوی‌های روان، صداهایی را به گوش می‌رساند.

هوش مصنوعی: هر کجا که تو با زیبایی خود حاضر شوی، سروهای بلند نیز برای احترام تو از جا بلند می‌شوند.

هوش مصنوعی: آب آیینه‌وار، جلای خود را از زنگ و لکه می‌گیرد و فرهاد با مهارت و هنرمندی‌اش از دل خدایان عشق و شیرینی را بیرون می‌آورد.

هوش مصنوعی: خون نمی‌تواند رنگ غنچه‌ی پیکان را بشوید. اما وقتی دل شاد باشد و از می پر شود، آن شادی به خوبی در جهان می‌درخشد.

هوش مصنوعی: اگر این سرها از فکر و دانش خالی هستند، پس چرا هرکسی دستش را بر لب خود می‌گذارد و فریاد اعتراض می‌کند؟

هوش مصنوعی: علم رسمی می‌تواند دل‌ها را از سادگی دور کند، اما گاهی اوقات نادانی‌ها و سادگی‌های درون ذهن، با همان تمیزی که آیینه فولاد را صیقل می‌دهد، جلوه می‌کنند.

هوش مصنوعی: چرا افرادی که نسبت به او غیرت دارند، اینقدر با یکدیگر متحد شده‌اند؟ وقتی که یک ویژگی خاص از قلمی قوی و محکم به وجود می‌آید، چه دلیلی دارد که با هم رقابت کنند؟