هوش مصنوعی: چون تصمیم به رقص و شادمانی داری، مانند سرو بلند و راست قامت برمی‌خیزی و از غیرت تو، همچون خون درون گل، نیرویی به وجود می‌آید که مانند نیزه‌ای از سر شوق و هیجان تو به حرکت درمی‌آید.

هوش مصنوعی: باغبان از شرم بر خاک می‌مالد، مانند این که غبار خط تو از چهره‌ی گلپوشی بر روی گل‌ها می‌افتد.

هوش مصنوعی: پیراهن عبیری که صبح به خاطر تو از بناگوش بلند می‌شود، به استقبال یوسف باز می‌شود.

هوش مصنوعی: غبار و کثیفی نمی‌تواند به چهره زیبا و لطیف تو آسیب بزند، مگر اینکه غم و درد یتیمی در گوش تو نجوا کند.

هوش مصنوعی: اگر در محفل عشق، زبان غنچه (گل) به گفت و گو بیفتد، این اتفاق زمانی خواهد بود که مهر خاموشی از زیر زبان تو بیرون بیاید.

هوش مصنوعی: تو مانند سروی هستی که زیبایی‌ها و شکوه را به جهان می‌آوری و صبحگاهی می‌رسد که از جای خود برمی‌خیزی و بر دوش تو نور و روشنایی می‌تابد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که زیبایی و جذابیت یک پیام یا نوشته، مانند یک نامه پنهانی با خطوط سبز است که از سکوت و لب‌های خاموش تو نشأت می‌گیرد. این نشان می‌دهد که برخی زیبایی‌ها و احساسات فقط در سکوت و آرامش خود را نمایان می‌کنند و در این حالت خاص، جذاب‌تر می‌شوند.

هوش مصنوعی: تو به زیبایی در خوابگاه خود جلوه‌گری می‌کنی و من خون دلم را می‌ریزم، چرا که نمی‌دانم این بی‌شرم چگونه از آغوشت جدا می‌شود.

هوش مصنوعی: کدام نور و زیبایی در چهره‌ات وجود دارد که در ذهن من نقش بسته است، که به خاطر وجود تو، آسمان به شدت به تپش می‌افتد؟