هوش مصنوعی: روزی خواهد رسید که وقتی دل من از زنگار پاک شود، آنگاه آسمان نیز از حال و هوای بی‌رنگ و خشک خود رها شده و به شکوه و زیبایی بازگردد.

هوش مصنوعی: چراغی که از آسمان می‌تابد، نشان‌دهنده‌ای است که گل لاله‌ای که از دل سنگ جوانه می‌زند، به آسمان نگاه می‌کند و بر آن امید دارد.

هوش مصنوعی: من به خاطر لطف و رحمت الهی که از صمیم قلب خواهان آن هستم، با وجود این همه گناهانم امید دارم که مانند زنبق، از تیغ تند و گزنده‌اش، خون بی‌گناهان سرازیر نشود.

هوش مصنوعی: با نازکای مژگانی که دارم، آن‌قدر دل‌انگیز و زیبا می‌توانم پیش بروم که صدای فریادهای عشق از دل فرهاد زنده شود.

هوش مصنوعی: تنوع مشکلات و سختی‌هایی که یک درویش با آن‌ها روبه‌روست، به حدی زیاد است که حتی شخصیت بزرگی مانند ابراهیم ادهم هم نمی‌تواند از زرق و برق دنیوی خود فاصله بگیرد و به زندگی ساده‌اش برگردد.

هوش مصنوعی: سخنران به واسطهٔ انگیزه‌ای که دارد، حرف‌هایش را بیان می‌کند و این نشان می‌دهد که بدون وجود درد و رنج، نمی‌توان صدایی را به وجود آورد.

هوش مصنوعی: عشق به هر شخصی که نزدیک شود، خودش را با رنگ او درمی‌آمیزد و نمایان می‌کند. مانند آتش که می‌تواند دود، عود، خار و مرتع را به یک شکل درآورد و همه را یکدست کند.

هوش مصنوعی: بهار و باغ من مانند خطی سیاه و زیبا است و زنگار دل من باعث می‌شود که آینه‌ام از کدورت و تیرگی پاک شود.

هوش مصنوعی: در آن جمعی که آن چهره زیبا مانند شکر می‌درخشد، انسان سبک‌بال و شاداب مانند طوطی‌ای که از قفس فرار کرده است، برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: سخن زیبا و دلنشین به راحتی به دست نمی آید. وقتی که از زندگی و دنیا سیر شوی، نغمه و آهنگ دلخواهی در وجودت زنده می‌شود.