هوش مصنوعی: این بیت به احساس ناتوانی و نیاز به کمک در مقابل مشکلات اشاره دارد. شاعر به نوعی از خود می‌گوید که اگر در دعا و استغفار از سوی خداوند حمایت نشود، احساس می‌کند که به تردید و ناامیدی می‌افتد و ممکن است ایمانش سست شود. به عبارتی، او با ناتوانی خود در برابر چالش‌ها و سنگینی گناه، به دعا و طلب بخشش متوسل می‌شود.

هوش مصنوعی: از آتش سوزنده درس بگیر تا به روحی لطیف برسید که بتواند در برابر مشکلات و چالش‌ها همچون خارها، با قدرت و سرسختی ایستادگی کند.

هوش مصنوعی: من همچون ماری در خود می‌پیچم و از زلف‌های زرشکی‌ام آویزانم. چه زمانی این ابر تیره از دامن گلزار برخاسته و محو می‌شود؟

هوش مصنوعی: اگر بخواهم زیبایی و وصف موهای تو را در کاغذ بنویسم، به حدی تحت تأثیر قرار می‌گیرم که مثل شمعی که در حال سوختن است، از شدت احساس از بالای کاغذ دود برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: من به شدت از موقعیت دلگیر و غمگین هستم، مانند کاهی که به آسانی از دیواری می‌افتد، نمی‌توانم از این حال و روز خود بیرون بیایم.

هوش مصنوعی: بیهوده است که کسی برای زیباتر شدن من تلاش کند، چرا که تعجب می‌کنم از اینکه چرا زنگار از آینه من زدوده می‌شود.

هوش مصنوعی: چو نرگسِ خواب‌آلود برمی‌خیزد از شوق، گل با زیبایی و زینت خاصی خود را تجمل می‌کند، در حالی که پیراهن زیبای او زینت‌داده شده و گلی ناز به آن آویخته است.

هوش مصنوعی: از شیوه جدید صائب، دلتنگ و شگفت‌زده‌ام که چطور کسی همچون تو با ربط و eloquence از آمل برمی‌خیزد.